بررسي افت شنوايي ناشي از صدا در پرسنل فرودگاه يزد در سال 90-1389

مقدمه: افت شنوايي ناشي از صدا (NIHL) بيماري پيچيده اي است كه با اثر متقابل عوامل ژنتيكي و محيطي ايجاد مي شود. يكي از منابع صوت بلند، محيط فرودگاه است كه كاركنان و ساكنان مجاور با صوت آن مواجهند. هدف از مطالعه تعيين فراواني NIHL در كاركنان فرودگاه شهيد صدوقي يزد در سال 90-1389 بود. روش بررسي: در اين مطالعه ي توصيفي با نمونه گيري متوالي از كاركنان بخش هاي مختلف فرودگاه، 106 نمونه جمع آوري شد. سه مدل تقسيم بندي براساس شدت صداي محيط كار، سابقه كاري و ساعات كار روزانه كاري استفاده شد. شنوايي افراد با اديومتري تون خالص سنجيده شد. شدت صداي محيط كار نيز در مكان ها و حالت هاي مختلف عمليات پرواز و غيرپرواز اندازه گيري شد. يافته ها: صوت موجود در فرودگاه، متناوب بود و شدت آن در بعضي موقعيت هاي كاري از 85 دسي بل فراتر مي رفت. از موقعيت هاي پروازي بيشترين شدت صوت به ترتيب در هنگام آماده براي پرواز بر روي باند ، فرود و صعود داشتند. (به ترتيب 7/92، 5/86 و 9/85 دسي بل) از موقعيت هاي غير پروازي، مولد برق ، آژير بخش ايمني زميني و دستگاه هدايت پرواز شدت هاي صوت بالاتر از حالت هاي پروازي داشتند. (به ترتيب 109، 103 و 4/94 دسي بل) براساس اديومتري تون خالص، فراواني افت قابل توجه آستانه ي شنوايي در فركانس هاي 4، 6 و 8 هزار هرتز بالاتر بود كه در گوش راست به ترتيب 7/8، 6/14 و 4/18% و در گوش چپ به ترتيب 2/13، 21 و 2/16% بود. 33% از كاركنان به NIHL دچار بودند. ميزان NIHL در افراد مواجه با صوت بلند نسبت به افراد غيرمواجه بالاتر بود (1/42% در مقابل 9/28%؛ 039/0=p). سال هاي سابقه ي كار در بروز NIHL مؤثر بود (001/0 p) ولي ساعات كار روزانه بر ايجاد NIHL اثري نداشت. بحث و نتيجه گيري: هر چند صداي محيط فرودگاه فقط در معدودي از موقعيت ها از حد مجاز فراتر مي رود ولي سبب كاهش شنوايي در افرادي كه با آن مواجهه دارند، مي گردد.