سنجش ميزان راندمان عملكردي فضا در انواع سازمان فضايي بناهاي درماني با استفاده از تكنيك نحو فضا (نمونه ي موردي: سنجش موقعيت ايستگاه پرستاري در بخش بستري)

فاقد عنوان لاتين

ميزان راندمان عملكردي هر فضا تاثير مستقيمي بر الگوي هاي رفتاري - حركتي كاربران آن فضا دارد. اين ميزان در انواع كاربري ها متغير است و در اولويت بندي طراحي، جايگاه متفاوتي دارد. در بناهاي درماني، توجه به ميزان راندمان عملكردي فضا به دليل نوع كاربري خاص آن و ايجاد حداكثر ميزان راندمان عملكردي در تركيب فضايي بنا از ضروريات طراحي به شمار مي رود. هدف از اين پژوهش، سنجش الگوي رفتاري پرسنل ايستگاه پرستاري در ارتباط با بخش بستري است كه با بررسي سه الگوي مركز درماني به عنوان نمونه هاي موردي تحقيق، در راستاي انتخاب مناسب ترين تركيب فضايي و به منظور دستيابي به حداكثر ميزان راندمان عملكردي انجام شده است . مباني نظري مورد نياز در ارتباط با تعريف شاخص هاي تبيين كننده راندمان عملكردي بخش بستري در فضاهاي درماني، از دو شيوه بررسي ادبيات تخصصي در اين خصوص و نيز بررسي محتويات نشريه مربوط به بخش درماني سازمان برنامه ريزي كشور به دست آمده است. در ادامه پس از معرفي نمونه هاي موردي، در ابتدا با استفاده از داده هاي نرم افزار Depthm و سپس ارزيابي نمونه هاي موردي با استفاده از بندهاي مربوط به حالت بهينه ي تركيب فضايي موقعيت ايستگاه پرستاري مندرج در نشريه مذكور، به معرفي مناسب ترين الگوي پلاني دست مي يابد. نتايج تحقيق نشان داد كه با توجه به مباني ذكر شده در رابطه با راندمان فضا و چيدمان آن، الگو ي "خطي " و بعد از آن الگوي "حياط مركزي" به ترتيب از راندمان عملكردي مناسب تري جهت مكان يابي و استقرار موقعيت ايستگاه پرستاري در بخش بستري برخوردار هستند.

فاقد چكيده لاتين