منطقه بندي حوزه هاي آبخيز با به كارگيري نوعي از شبكه هاي عصبي مصنوعي به منظور تحليل فراواني منطقه اي سيلاب

نگاشت هاي خود سازمانده يكي از انواع شبكه هاي عصبي مصنوعي هستند كه قابليت آن ها در تشخيص الگو و خوشه بندي داده ها، آن ها را به ابزاري قابل توجه در زمينه ي منطقه بندي حوزه هاي آبخيز به منظور اجراي تحليل فراواني منطقه اي سيلاب تبديل كرده است. در اين مطالعه، توانايي نگاشت هاي خودسازمانده در منطقه بندي حوزه ي آبخيز سفيدرود به منظور اجراي تحليل فراواني منطقه اي سيلاب با استفاده از الگوريتم گشتاور هاي خطي مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج به دست آمده بيانگر آن است كه نگاشت هاي خود سازمانده مي توانند به عنوان روشي قابل قبول در زمينه ي خوشه بندي داده ها و منطقه بندي حوزه هاي آبخيز به كار گرفته شوند. بررسي مقادير شاخص هاي صحت خوشه نشان داد كه اين شاخص ها به تنهايي نمي توانندتعيين كننده ي منطقه بندي مطلوب براي تحليل فراواني منطقه اي باشند، بلكه اين وضعيت همگني مناطق است كه عامل اساسي در تعيين منطقه بندي مطلوب است. بر اساس وضعيت همگني مناطق و بزرگي مناطق تشكيل شده، حالت هاي دو منطقه اي حاصل از به كارگيري الگوريتم هاي وارد و نگاشت هاي خودسازمانده به عنوان حالت هاي بهينه به منظور اجراي تحليل فراواني منطقه اي سيلاب براي حوزه ي آبخيز سفيدرود، انتخاب شدند. افزون بر اين، نتايج حاصل از برآورد سيلاب در تحليل نقطه اي و دو تحليل منطقه اي گوياي آن بود كه برآوردهاي حاصل از دو تحليل منطقه اي بسيار به هم نزديك بوده و اختلاف نسبي آن ها به طور ميانگين در حدود 1% است. هم چنين، اختلاف نسبي آن ها با برآوردهاي حاصل از تحليل نقطه اي نيز در هيچ يك از ايستگاه ها از 17% تجاوز نمي كند و مقدار ميانگين آن تقريباً برابر 8% است.