بررسي ارتباط خودكارآمدي باليني با تعلق پذيري به محيط باليني در دانشجويان پرستاري كارشناسي دانشكده پرستاري مامايي رازي دانشگاه علوم پزشكي كرمان در سال 1396

مقدمه: شناسايي و سنجش ميزان اصول خودكارآمدي باليني و تعلق پذيري به محيط باليني مي تواند، در ارتقاي ارزش ها و عمكرد حرفه اي در محيط هاي باليني كمك كننده باشد. روش: اين پژوهش مطالعه اي مقطعي از نوع توصيفي همبستگي است، كه 230 نفر به عنوان نمونه پژوهش وارد مطالعه شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه اي شامل سه بخش فرم اطلاعات جمعيت شناختي، پرسشنامه خودكارآمدي باليني پرستاري و پرسشنامه تعلق پذيري باليني پرستاري جمع آوري شده و با نرم افزار آماري SPSS نسخه ي 19 و شاخص هاي مركزي، پراكندگي و ضريب همبستگي پيرسون مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. سطح معني داري 0.05 درنظر گرفته شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه ميانگين كل نمره خودكارآمدي باليني( 41.87±) 214.23 و ميانگين كل تعلق پذيري باليني (15.54±) 113.67 بوده است و دانشجويان از خودكارآمدي باليني و تعلق پذيري باليني بالايي برخوردار بوده اند. علاوه بر اين بين خودكارآمدي باليني و تعلق پذيري به محيط باليني از نظر آماري ارتباط مستقيم و معناداري وجود داشته است (0.001 p) به طوري كه با افزايش ميزان تعلق پذيري به محيط باليني، خودكارآمدي نيز افزايش داشته است. نتيجه گيري: با توجه به نتايج مطالعه فوق كه حاكي از ميزان بالاي حس تعلق پذيري به محيط باليني و خودكارآمدي باليني در دانشجويان پرستاري است، نشان دهنده برقراري ارتباط صحيح و اصولي در جامعه مورد مطالعه با محيط هاي آموزش باليني مي باشد. داشتن ارتباط مناسب مدرسان و پرسنل مراكز آموزش باليني و برنامه ريزي صحيح مي تواند حس تعلق به محيط باليني و خودكارآمدي باليني را در دانشجويان افزايش دهد و در نتيجه مي تواند بر يادگيري و ادامه كار و حتي ادامه تحصيل در اين رشته را نيز تأثير گذار باشد.