تحليل روايي حكايت‌هاي گلستان سعدي، مطالعۀ موردي، باب ششم

گلستان سعدي يك اثر روايي است كه از تكنيك‌هاي مختلف زمان روايي، جنبه‌هاي مختلف به لحاظ محتوايي، آموزشي، تربيتي، خلاقيت‌هاي زباني، كوتاهي، تحريك‌پذيري و ايجاد حس كنجكاوي در مخاطب، مفاهيم و موضوعات متنوع اجتماعي، فرهنگي، سياسي و تربيتي، نوع روايت و كنش‌ها و واكنش‌ها، تنوع شخصيت راوي و پرهيز از تبديل‌شدن راوي به كليشه يا شخصيت قراردادي، چگونگي زاويۀ ديد، كاركرد و جنبه‌هاي بلاغي به‌خوبي بهره برده است. حكايت‌هاي گلستان به دليل استفاده از شگرد فشرده‌نويسي، نغزگويي و انتقال مفاهيم به مخاطب نيز جاي بحث و بررسي دارد. در اينجا سعي شده تا بر اساس محورهاي مذكور حكايت‌هاي باب ششم مورد بررسي قرار گيرد. تاكنون در مورد كتاب گلستان پژوهش‌هاي بسياري صورت گرفته است؛ امّا هدف در اين پژوهش، بررسي ظرفيت‌هاي روايي در گلستان سعدي بوده است كه با ديگر‌ پژوهش‌ها و نگاه‌هايي كه به اين كتاب شده تفاوت دارد و به بررسي نقش مضمون در غني‌كردن كيفيت و تنوع ساختار كُنش‌ها و رخدادهاي روايي در حكايت‌هاي آمده در باب ششم گلستان است‌. سعي نگارندگان بر آن بوده كه ويژگي‌ها و مؤلفه‌هاي‌ روايي خاص حكايت‌هاي باب ششم كتاب را از نقطه‌نظر ساختار و روايت موردبررسي قرار گيرد و نشان دهيم كه سعدي، به لحاظ برخورداري از فهم ادبي توانسته حكايت‌هاي كتاب خود را بر پايه‌ها و اصول و كنش‌هايي بنيان‌گذاري كند كه قرن‌ها بعد در داستان‌نويسي و داستان‌ كوتاه‌نويسي پايه و مبناي نگارش مدرن قرار بگيرد.