ماهيت و كاركرد تصوير نمادين در شعر نيما

تصوير از اساسي‌ترين اصطلاحات نقد ادبي و از مباحث بنيادي بلاغت امروز است. اين مقاله بر آن است كه ويژگي و كاركرد تصوير نمادين شعر نيما را بررسي نمايد. بنابراين نماد و همچنين شاخصه‌هاي ايماژ نمادين در شعر نيما با بحث از: گنگي ذاتي، تأويل‌پذيري و چند معنايي، وحدت ايده و تصوير و ساختار ارگانيك تبيين شده، و به نظم افكار و احساسات و القاي احساس و عاطفه، دو نقش و كاركرد مهم ساختار تصوير در شعر نيما پرداخته شده است. اين پژوهش توصيفي- تحليلي از نوع كيفي و كتابخانه‌اي است. هدف از مقالۀ حاضر ارزيابي تصاوير شعر نيما از منظر منطق تخيلي خاص و بررسي كيفيت نظام ايماژي در شعر او با تكيه بر نظريه‌هاي زيبايي‌شناسي ادبي مدرن و مطابقة آن با مكتب‌هاي ادبي است. يافته‌ها گوياي آن است كه ماهيت، كاركرد و فرآيند تصوير نمادين با توجه به نگرش او به مكتب‌هاي ادبي، متفاوت است. با توجه به طرح مسايل اجتماعي و سياسي و گرايش نيما به وقايع اجتماعي، قلمرو معنايي اين ساختار از تصوير در شعر او، نمادگرايي انساني -اجتماعي است و ساختار انداميك نماد، يكي از شاخصه‌هاي بارز تصويرگري نمادين در شعر نيما است.