بررسي تحمل به تنش شوري در چهار هيبريد ذرت (Zea mays L.) در مرحله گياهچه اي

تنش شوري يكي از مهم ترين تنش هاي محيطي است كه بسياري از فرآيند هاي رشدي، تغذيه اي، فيزيولوژيكي و بيوشيميايي گياهان را تحت تاثير قرار مي دهد. اين آزمايش بصورت فاكتوريل با طرح كاملا تصادفي در شرايط آزمايشگاهي و با چهار تكرار اجرا شد. فاكتور اول چهار هيبريد ذرت (سينگل كراس Simon، سينگل كراس 640، سينگل كراس 704 و سينگل كراس 740) و فاكتور دوم سطوح تنش سديم كلرايد (صفر، 100 و 200 ميلي مولار) بودند. تنش شوري باعث كاهش معني دار وزن خشك و طول گياهچه هاي ذرت شد. سينگل كراس 704 و سينگل كراس Simon نسبت به سينگل كراس 640 و سينگل كراس 740 كمتر تحت تاثير تنش شوري قرار گرفتند. تنش شوري غلظت كلروفيل a، كلروفيل b و كلروفيل كل را نسبت به شاهد كاهش داد. غلظت كارتنوئيد و آنتوسيانين تحت سطوح مختلف شوري پاسخ متفاوتي نشان دادند. ميزان محتواي نسبي آب برگ (RWC) در اثر تنش شوري كاهش معني داري نشان داد ولي در بين هيبريدها تفاوت معني داري مشاهده نگرديد. تجمع كاتيون پتاسيم (+K) در گياهچه هاي هيبريد ذرت تحت تنش شوري افزايش يافت. به نظر مي رسد كه در ذرت تجمع +K به صورت پاسخ به تجمع سديم (+Na) باشد، زيرا هيبريدهايي كه +Na بيشتر در سلول هاي خود تجمع داده بودند، حاوي مقدار بيشتري +K بودند. ميزان پرولين و گلايسين بتائين تجمع يافته در اثر تنش شوري در گياهچه هاي هيبريد ذرت افزايش يافت. از بين هيبريدهاي مورد مطالعه، گياهچه هاي سينگل كراس 704 و سينگل كراس Simon تا حدودي متحمل به شوري بودند.