بررسي تطبيقي مبناي خدا‌شناختي اخلاق ديني از منظر استاد مطهري و بنديكت قديس

اين مقاله با روش توصيفي ـ تحليلي به بررسي تطبيقي مبناي خداشناختي اخلاق ديني از منظر استاد مطهري و بنديكت قديس پرداخته است. در اين تحقيق ديدگاه‌هاي شهيد مطهري به‌عنوان يك نظريه‌پرداز اسلامي و بنديكت قديس به‌عنوان پدر رهبانيت غرب موردِ‌ بحث قرار گرفته است. اعتقاد به خدا اصلي‌ترين مبناي هر دين الهي و هر مكتب اخلاق ديني است. اخلاق اسلامي و اخلاق مسيحي بدون اعتقاد به خدا بي‌معني است. دستورات بنديكت ازجمله فضائل اصلي اخلاق يعني ايمان، اميد و محبت وابسته به اين مبنا است. بدون اعتقاد به خدا متون مقدس ديني كه منبع ارزش‌گذاري مفاهيم اخلاقي هستند، اعتبار خود را از دست مي‌دهند. اعتقاد به خدا باعث اعتقاد به حضور و نظارت خدا و مقدمه اعتقاد به معاد است. شهيد مطهري نيز اخلاق بدون اعتقاد به خدا را بي‌اعتبار و بدون توجيه مي‌داند. تنها با اعتقاد به خدا است كه رعايت امور اخلاقي كه سود مادي براي انسان ندارد، عقلاني مي‌شود. همچنين اعتقاد به معاد انگيزه رعايت اخلاق را ايجاد، و ضمانت اجراي اخلاق را فراهم مي‌كند. شهيد مطهري و بنديكت قديس، درباره اين مبناي اخلاق، نظر تقريباً يكساني دارند.