كاربرد تائورين در تغذيه آبزيان

تائورين يا آمينو اتان سولفونيك 2 محصول نهايي سوخت و ساز آمينو اسيدهاي گوگردي است. تائورين در تخم مرغ، ماهي، گوشت و شير وجود دارد ولي در پروتئين هاي گياهي ديده نمي شود. غلظت تائورين در بافت هايي مثل قلب، قرنيه، عضله اسكلتي، مغز روده بزرگ، پلاسما، سلول هاي خوني و گلبول هاي سفيد بالاست. بنابراين اين اسيدآمينه نقش معني داري در بيشتر فعاليت هاي فيزيولوژيك از جمله تثبيت غشاء، فعاليت آنتي اكسيداني، سم زدايي، تغيير پاسخ ايمني، انتقال كلسيم، انقباضات عضلات قلبي، تكامل قرنيه، متابوليسم اسيد صفراوي، تنظيم اسمزي و عملكردهاي غدد درون ريز ايفا مي كند. در گذشته تائورين به عنوان ماده غذايي ضروري در تغذيه ماهيان مطرح نبود. با اين وجود مطالعات اخير نشان مي دهند كه تفاوت هاي گسترده اي در قابليت ساخت تائورين ميان گونه هاي مختلف ماهيان مشاهده مي شود و نقش كليدي در تغذيه ماهيان و آبزيان ايفا مي كند. آرد ماهي منبع اصلي پروتئين در صنعت غذاي آبزيان بوده كه به دليل محدوديت منابع، فراهم نمودن آن هزينه بر است. طي سال هاي اخير منابع پروتئين گياهي، به صورت جزئي و يا كامل جايگزين آرد ماهي در اين صنعت گرديده است. با اين حال بيشتر اجزاء تشكيل دهنده غذا با منشاء گياهي از نظر برخي آمينواسيدها از جمله تائورين كه براي بهبود عملكرد سوخت و ساز آبزيان پرورشي به ويژه ماهيان گوشتخوار مطلوب هستند داراي محدوديت مي باشند. منابع گياهي همچنين از نظر تائورين يا واحدهاي پيش سازنده آن مثل سيستئين يا متيونين داراي كمبود هستند. گنجاندن سطوح بالاي منابع پروتئين گياهي در تغذيه ماهيان، به دليل ممانعت يا كاهش توانايي ساخت تائورين موجب اختلال در عملكرد ماهي مي گردد. از سوي ديگر برخي ماهيان قادر به سنتز تائورين از سيستئين و متيونين هستند. در اين مقاله مروري، منابع غذايي تائورين، نيازهاي تغذيه اي در گونه هاي پرورشي و نقش هاي بيولوژيك تائورين شرح داده مي شود.