برآورد حد قابل تحمل هدررفت خاك با استفاده از روش‏هاي رگرسيون خطي و درختي

براي انجام فعاليت هاي حفاظتي در برابر فرسايش خاك دانستن ميزان حد قابل تحمل هدررفت خاك بسيار ضروري است. از اين رو، پژوهش حاضر با هدف تعيين ميزان حد قابل تحمل هدررفت خاك به روش ضخامت و بر اساس معادله پركاربرد اسكيدمور و توسعه توابع انتقالي رگرسيوني در برآورد اين ويژگي در حوضه بالادست سد درودزن انجام شد. براي اين منظور تعداد 60 نيم‏رخ خاك با دستگاه بيل مكانيكي حفر و علاوه بر اندازه گيري عمق خاك، برخي از ويژگي هاي فيزيكي و شيميايي خاك سطحي (0 تا 30 سانتي‏متر) نيز در آزمايشگاه و صحرا اندازه گيري شد. از روش رگرسيوني خطي چندگانه و رگرسيون درختي براي توسعه توابع انتقالي استفاده شد. نتايج نشان داد مقدار حد قابل تحمل هدررفت خاك با استفاده از روش اسكيدمور با ميانگين 1.04 تن در هكتار در سال از حداقل 0.29 تا حداكثر 2.25 تن در هكتار در سال متغير بود. ماده آلي خاك با داشتن بيشترين ضريب استاندارد شده (0.64=Beta) و بيش‏ترين همبستگي (0.77-) با حد قابل تحمل هدررفت خاك مهم‏ترين ويژگي در برآورد اين شاخص خاك بود. بر اساس آماره‏هاي ارزيابي، روش رگرسيون درختي با ميانگين برآوردي حد قابل تحمل هدررفت خاك 1.08 تن در هكتار در سال و داشتن ضريب تعيين بالاتر در هر دو مجموعه داده وا‌سنجي (0.96=R2) و اعتبارسنجي (0.78=R2) و‏ مقدار خطاي كمتر در داده واسنجي (0.26 تن در هكتار در سال=RMSE) و اعتبارسنجي (0.13 تن در هكتار در سال =RMSE) كارآيي بيش تري در مقايسه با روش رگرسيوني چندگانه چندگانه با ميانگين برآوردي حد قابل تحمل 1.13 تن در هكتار در سال داشت.