نگرش پزشكان و بيماران ايراني در مورد نحوه‌ي بيان حقيقت به بيماران مبتلا به سرطان

مقدمه: در مقوله‌ي ارتباط پزشك و بيمار، حقيقت‌گويي به بيمار از مباحث مهم به شمار مي‌رود. از آن‌ جايي كه بيان يا كتمان حقيقت علاوه بر مسايل اخلاقي از نظر قانوني نيز ايجاد مشكل مي‌كند، شيوه‌ي برخورد صحيح با اين موضوع به خصوص در بيماري‌هايي مانند سرطان داراي اهميت است. هدف اين مطالعه، بررسي نگرش پزشكان و بيماران در مورد حقيقت‌گويي به بيمار مبتلا به سرطان بود. روش‌ها: اين مطالعه از نوع توصيفي بود. 50 پزشك و 150 بيمار وارد مطالعه شدند. ابزار جمع‌آوري اطلاعات دو پرسش‌نامه بود. اطلاعات جمع‌آوري شده به وسيله‌ي نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 16 آناليز شد. يافته‌ها: 88 درصد از بيماران و 90 درصد از پزشكان موافق حقيقت‌گويي به بيمار مبتلا به سرطان در مرحله‌ي اوليه بودند و 78 درصد از بيماران و 72 درصد از پزشكان موافق بودند كه حقيقت به بيمار مبتلا به سرطان پيشرفته نيز گفته شود. اكثر پزشكان و بيماران موافق صراحت در بيان تشخيص، عدم تأثير شرايط اقتصادي بيمار در بيان حقيقت و بيان حقيقت بلافاصله بعد از تشخيص بودند و بهترين فرد براي گفتن تشخيص سرطان را پزشك مي‌دانستند. بهترين مكان از نظر بيماران مطب و از نظر پزشكان مكان ساكت و بدون مزاحمت بود. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج به دست آمده در فرهنگ جامعه‌ي ما نيز با وجود تفاوت نظرات در اجزاي حقيقت‌گويي اكثر بيماران و پزشكان نظر موافقي نسبت به لزوم حقيقت‌گويي به بيمار مبتلا به سرطان داشتند، در نتيجه بيان حقيقت به روش صحيح از ضروريات درمان اين بيماران است.