مقايسه‌ي اثربخشي تزريق هپارين به دو شيوه‌ي انفوزيون مداوم و دوزهاي متعدد وريدي بر وضعيت انعقادي پس از جراحي عروق محيطي

مقدمه: ترومبوآمبولي پس از اعمال جراحي از عوارض مهم با مرگ و مير و عوارض بالا مي‌باشد. در حال حاضر، هپارين جهت پيش‌گيري از بروز اين عوارض به كار مي‌رود. در اين مطالعه اثر دو روش انفوزيون مداوم با انفوزيون دوزهاي متعدد وريدي بر وضعيت انعقادي پس از عمل جراحي عروق محيطي مقايسه شد. روش‌ها: اين كارآزمايي باليني تصادفي سازي شده بر روي 120 بيمار كه تحت عمل جراحي عروق محيطي قرار گرفتند در بيمارستان الزهراي (س) اصفهان انجام شد. بيماران به صورت تصادفي تحت درمان با انفوزيون مداوم هپارين (750 واحد به ازاي هر كيلوگرم در 24 ساعت) يا درمان با دوزهاي متعدد هپارين (150 واحد به ازاي هر كيلوگرم هر 4 ساعت) قرار گرفتند. PTT (Partial thromboplastin time) در گروه انفوزيون مداوم هر 6 ساعت و در گروه دوزهاي متعدد ابتدا ده دقيقه پس از تزريق و سپس يك دقيقه قبل از تزريق دوز بعدي هپارين چك مي‌شد. شمارش پلاكتي، هموگلوبين، هماتوكريت، و خون‌ريزي به صورت دقيق مانيتور شد. يافته‌ها: دو گروه مورد مطالعه از نظر سن، جنس، بيماري‌هاي زمينه‌اي و فراواني انجام جراحي‌هاي بزرگ يكسان بودند. ترومبوز در 18.3 درصد بيماران گروه انفوزيون مداوم و 3.3 درصد بيماران گروه دوزهاي متعدد مشاهده شد (0.008 P). در 20 درصد بيماران گروه انفوزيون مداوم و در 6.6 درصد بيماران گروه دوزهاي متعدد، PTT بيشتر از 58.5 ثانيه بود (0.029 P). ترومبوسيتوپني ناشي از هپارين و خون‌ريزي فعال در هيچ يك از بيماران مشاهده نگرديد و افت هماتوكريت تنها در 1 مورد (1.6 درصد) در هر گروه ديده شد. نتيجه‌گيري: تجويز دوزهاي متعدد هپارين برتري بيشتري نسبت به انفوزيون هپارين در جلوگيري از ترومبوز بعد از عمل جراحي عروق محيطي داشت. انجام مطالعات بيشتر با پي‌گيري طولاني‌تر و حجم نمونه‌ي مناسب قبل از توصيه به استفاده از اين شيوه‌ي درمان با هپارين پيشنهاد مي‌شود.