بررسي ميزان اثربخشي نبولايز سولفات منيزيم در درمان برونشيوليت حاد

مقدمه: برونشيوليت حاد يك بيماري فصلي شايع دستگاه تنفسي تحتاني در شيرخواران است. ويروس سنسيشيال تنفسي (Respiratory syncytial virus يا RSV) مسؤول بيش از 50 درصد موارد آن مي‌باشد. علايم بيماري شامل سرفه، ويز، افزايش تعداد تنفس و رتراكشن است. درمان آن اغلب حمايتي مي‌باشد. مطالعه‌ي حاضر به بررسي ميزان اثربخشي نبولايز سولفات منيزيم در درمان برونشيوليت حاد پرداخته است. روش‌ها: مطالعه‌ي حاضر به صورت كارآزمايي باليني دوسو كور بر روي 60 كودك كه 2 ماه تا يك سال از ابتلاي آن‌ها به برونشيوليت حاد مي‌گذشت و در سال‌هاي 90-1389 در بيمارستان‌هاي الزهرا (س)، شريعتي و امين اصفهان بستري شده بودند، انجام گرفت. بيماران به صورت تصادفي به 2 دسته‌ي 30 تايي در 2 گروه A و B تقسيم شدند گروه A با سولفات منيزيم، اپي‌نفرين و نرمال سالين و گروه B با اپي‌نفرين و نرمال سالين درمان شدند. شدت علايم بيماري توسط ميزان درجه‌ي حرارت (Tem)، تعداد تنفس (Respiratory rate يا RR)، تعداد نبض (Pulse rate يا PR) و اشباع اكسيژن (SPO2) و نيز درجه‌بندي RDAI (Respiratory distress assessment instrument) كه بر اساس ويز و رتراكشن است، از بدو ورود تا 3 روز پس از درمان، بررسي شد. داده‌هاي جمع‌آوري شده توسط آزمون Student-t و Repeated measure ANOVA بين دو گروه مقايسه گرديد. يافته‌ها: مقادير ميانگين و انحراف معيار Tem، SPO2، PR، RR و RDAI در بدو مراجعه و در طول مدت بستري پس از تجويز دارو در گروه A و B اختلاف معني‌داري نداشت، اما با از بين بردن اثر مخدوش كنندگي تفاوت بدو ورود RDAI در دو گروه با استفاده از آناليز كوواريانس مشخص شد كه RDAI روز 2 و 3 در گروه A به طور معني‌داري كمتر از گروه B بود (0.01 P). نتيجه‌گيري: در اين مطالعه، درمان با سولفات منيزيم تأثيري در بهبود علايم بروشيوليت حاد نداشت و تنها توانست به صورت تأخيري در روزهاي دوم و سوم بستري از ميزان RDAI بكاهد.