بررسي فاصله‌ي زماني بين شروع علايم تا تشخيص قطعي سرطان مثانه

مقدمه: آبسه‌هاي خلف صفاقي عفونت‌هاي نادري هستند با سيري طولاني كه نه تنها سبب وخامت حال بيمار مي‌گردند بلكه مرگ و مير بالايي در پي خواهند داشت. اين مطالعه به منظور بررسي شرايط اين بيماران در سطح بيمارستان‌هاي دانشگاه علوم پزشكي اصفهان با تكيه بر تعيين علل پاتولوژيك زمينه‌ساز،تشخيص و پيش‌آگهي بيماران طراحي گرديد. روش‌ها: مطالعه‌ي حاضر گذشته نگر و توصيفي تحليلي بود. همه‌ي بيماراني كه در سال‌هاي 1388-1376 در بيمارستان‌هاي الزهرا (س)، نور و آيت ا.. كاشاني اصفهان، با تشخيص آبسه‌ي خلف صفاقي بستري شده بودند، بررسي شدند. علاوه بر اطلاعات دموگرافيك، مدت بستري بيماران، اولين روش پاراكلينيكي تشخيصي، علل پاتولوژيك زمينه‌ساز، روش درماني انتخاب شده و پيش‌آگهي بيماران تعيين و آناليز شد. يافته‌ها: در طي يك دوره‌ي 12 ساله، 23 بيمار با تشخيص قطعي آبسه‌ي خلف صفاقي در بيمارستان‌هاي مورد بررسي بستري شده بودند. آبسه‌هاي خلف صفاقي در ميان مردان ميان‌سال (متوسط سني 37 سال) شيوع بيشتري داشت. ميانگين مدت بستري در بيمارستان 2± 10.8 روز از زمان تشخيص تا تصميم به اقدام درماني اختصاصي بود. شايع‌ترين عامل اتيولوژيك و زمينه‌ساز بروز بيماري عوارض جراحي ناشي از عمل‌هاي اورولوژي بود. سونوگرافي به عنوان اولين روش تصويربرداري و تشخيص آبسه‌هاي خلفي صفاقي، نقش مهمي را به عهده داشت (در 45 درصد موارد). آبسه‌هاي خلف صفاقي در 21.8 درصد بيماران منجر به مرگ شد. نتيجه‌گيري: بيماران مبتلا به آبسه‌هاي خلف صفاقي متخصصين مختلفي را درگير مي‌سازند و ظن باليني هر پزشكي عاملي بسيار مهمي در پيگيري تشخيص و كوتاه كردن مدت بيماري است. براي درمان موفقيت‌آميز و كامل بيماران توجه به عامل زمينه‌ساز بيماري و درمان اختصاصي آن ضروري است، در غير اين صورت با وجود ميان‌سال بودن بيماران، مرگ و مير بالا خواهد بود. پس از هر عمل باز يا اندوسكوپيك اورلوژي، پيگيري بيماران و در نظر گرفتن اين عارضه راه‌گشاي تشخيص سريع و طرح درمان مؤثر بيماران خواهد بود.