مقايسه‌ي آميلاز مايع افيوژن‌هاي پلور و پريتوئن و نسبت آميلاز مايع پلور و پريتوئن به آميلاز سرم در بيماران مبتلا به افيوژن‌هاي بدخيم و افيوژن‌هاي واكنشي

مقدمه: اندازه‌گيري روتين آميلاز مايع پلور و پريتوئن، به طور مكرر توصيه شده است، اما كارآيي اين روش ناشناخته است. روش‌ها: براي به دست آوردن ارزش كاربردي اندازه‌گيري روتين آميلاز مايع پلور و پريتوئن و سرم در ارزيابي افيوژن‌هاي پلور و پريتوئن، سطح آميلاز در اين مايعات و سرم توسط روش كينتيك (Amylocastic) و با كيت Alpha-Amylase Ls، در 176 بيمار كه تحت توراسنتز و پريتوئنوسنتز قرار گرفته بودند، در طول يك دوره‌ي 18ماهه (بين فروردين 1389و مهر ١٣٩٠) اندازه‌گيري شد. اين بيماران در دو گروه بيماران با افيوژن بدخيم و بيماران با افيوژن واكنشي (عدم وجود شواهدي از بدخيمي در ارزيابي سيتولوژي افيوژن‌ها) تقسيم شدند. از اين تعداد، ١٢٢نفر افيوژن پس از بدخيمي،٤٤ نفر افيوژن به دنبال بيماري‌هاي خوش‌خيم و ١٠ افيوژن با منشأ ناشناخته وجود داشت. افيوژن‌هاي عفوني و التهابي از مطالعه‌ي ما حذف شدند. يافته‌ها: اندازه‌گيري آميلاز مايعات سروزي و سرم در تعيين منشأ افيوژن‌ها در هيچ يك از بيماران مؤثر نبود. سطح آميلاز بيشتر از ١٦٠ واحد در ليتر (حد بالاي سطح طبيعي) فقط در ١٢ نفر از ١٧٦ فرد مورد مطالعه )٦ درصد( و 13.6درصد در گروه افيوژن بدخيم وجود داشت. همچنين هيچ ارتباطي بين وجود افيوژن بدخيم و سطح آميلاز سرم وجود نداشت (0.73 = P). نتيجه‌گيري: اندازه‌گيري روتين سطح آميلاز مايع پلور و پريتوئن از نظر باليني ارزشمند نيست، زيرا اگر چه سطح متوسط آميلاز مايعات سروزي در گروه افيوژن بدخيم بالاتر از سطح متوسط آميلاز مايعات سروزي در گروه افيوژن واكنشي بود اما از لحاظ آماري معني‌دار نبود.