نقش وظيفه‌ي ثانوي حركتي در اصلاح ناهنجاري‌هاي راه رفتن در بيماران پاركينسوني

مقدمه: كندي حركتي و اختلالات راه رفتن موجب افزايش خطر سقوط در بيماران پاركينسون مي‌شود. بنابراين شناسايي عوامل مؤثر در اين اختلالات از اهميت كلينيكي برخوردار است. هدف از انجام اين تحقيق، تجزيه و تحليل تأثير وظايف ثانوي حركتي بغل كردن دست و حمل بار در الگوي كينماتيكي راه رفتن بيماران مبتلا به پاركينسون (Parkinson disease يا PD) و مقايسه‌ي آن با افراد سالم بود. روش‌ها: ‌10 نفر از بيماران زن پاركينسوني (سطح II و III) شهر همدان به عنوان گروه تجربي و 14 نفر از زنان سالم غير ورزشكار با سن، قد و وزن مشابه به عنوان گروه شاهد در اين تحقيق شركت كردند. با استفاده از دستگاه تجزيه و تحليل حركتي (H-rez motion analysis system) با سه دوربين فالكان با سرعت 240 هرتز، الگوي كينماتيكي راه رفتن آزمودني‌ها در شرايط راه رفتن عادي، راه رفتن با حمل بار 2.5 كيلوگرمي و راه رفتن با بغل كردن دست‌ها اندازه‌گيري شد. داده‌ها توسط Repeated measure ANOVA مورد تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: طول گام (Stride) و سرعت راه رفتن در افراد سالم به ترتيب 4.4 ± 121.9 سانتي‌متر و 5.3 ± 107.7 سانتي‌متر در ثانيه و در بيماران 6.1 ± 79.7 سانتي‌متر و 6.9 ± 72.7 سانتي‌متر در ثانيه بود. اين مقادير حاكي از 34 درصد كاهش در طول Stride و 67 درصد كاهش در سرعت راه رفتن بيماران PD بود. همچنين ميزان زمان ايستادن (Stance) در بيماران بيش از افراد سالم بود. هنگام راه رفتن با حمل بار طول Stride و سرعت راه رفتن در بيماران به ترتيب 5.8 ± 83.1 سانتي‌متر و 6.9 ± 72.7 سانتي‌متر در ثانيه شد. نتيجه‌گيري: بيماري پاركينسون با طول گام كوتاه‌تر، سرعت كمتر و افزايش زمان Stance به ويژه در حين حمايت دوگانه همراه بود. وظيفه‌ي ثانوي حركتي (حمل بار) موجب بهبود طول Stride در بيماران پاركينسوني مي‌گردد. توصيه مي‌شود در توان‌بخشي بيماران پاركينسون، تمرين راه رفتن همراه با حمل بار مورد توجه قرار گيرد.