بررسي ژن pncA با استفاده از روش‌هاي PCR-RFLP و Allele-Specific-PCR در افتراق مايكوباكتريوم بوويس از مايكوباكتريوم توبركلوزيس

مقدمه: مايكوباكتريوم بوويس به عنوان عامل سل مزمن گاوي به صورت موردي انسان را نيز درگير مي‌كند. يك موتاسيون منحصر به فرد در نقطه‌ي 169(G←C) ژن pncA در مايكوباكتريوم بوويس آن را از مايكوباكتريوم توبركلوزيس متمايز مي‌كند. استفاده از روش PCR-RFLP براي اولين بار در اين تحقيق در جدا سازي اين دو ارگانيسم مورد استفاده قرار گرفت. روش‌ها: اين مطالعه بر روي 98 بيمار مبتلا به سل با بررسي ميكروسكوپي، همراه با كشت و آنتي‌بيوگرام انجام شد. در قدم بعد، با استفاده از روش‌هاي Allele-specific PCR و PCR-RFLP تغيير نوكلئوتيد 169 ژن pncA مورد بررسي قرار گرفت و همچنين نتايج حاصل با Spoligotyping مقايسه شد. يافته‌ها: از ميان نمونه‌هاي مورد بررسي، با روش آنتي‌بيوگرام 28 نمونه (57/28 درصد) مقاوم، 54 نمونه (1/55 درصد) حساس به پيرازيناميد و 16 نمونه (23/16 درصد) فاقد رشد بودند. از 28 نمونه‌ي مقاوم، 3 نمونه (1/3 درصد) با روش‌هاي كلاسيك مايكوباكتريوم بوويس تشخيص داده شدند. با روش‌هاي مولكولي از 98 نمونه، 95 نمونه (93/96 درصد) مايكوباكتريوم توبركلوزيس و 3 نمونه (06/3 درصد) م.بوويس تشخيص داده شدند. مقايسه‌ي روش‌هاي Allele-specific PCR و PCR-RFLP با حساسيت و ويژگي 100 درصد با نتايج Spoligotyping انطباق داشتند. نتيجه‌گيري: نتايج اين تحقيق نشان داد كه فراواني مايكوباكتريوم بوويس در جمعيت ايراني با فراواني 1/3 درصد، بالاتر از ميانگين موارد بررسي شده‌ي پيشين است (5/0 تا 1 درصد). همچنين نشان داد كه روش Allele-specific PCR به علت ارزان‌تر وسريع‌تر بودن روش انتخابي است و روش PCR-RFLP به منظور پيش‌گيري از عدم تطبيق‌هاي احتمالي در Allele-specific PCR مي‌تواند جايگزين مناسبي باشد.