بررسي ارزش تشخيصي ميانگين VEGF مايعات آسيت و پلورال افيوژن در شناسايي و افتراق ترشحات سروزي بدخيم (سيتولوژي مثبت) از ترشحات سروزي واكنشي (سيتولوژي منفي) به روش ELISA

مقدمه: يكي از فاكتورهاي مؤثر در آنژيوژنز و گسترش سلول‌هاي توموري، فاكتور رشد سلول‌هاي اندوتليال عروقي (Vascular endothelial growth factor يا VEGF) است. اين فاكتور همچنين از طريق افزايش در نفوذپذيري عروقي در تشكيل ترشحات سروزي نظير آسيت يا پلورال افيوژن نيز مؤثر است. اما تشخيص و افتراق مايعات سروزي بدخيم از موارد خوش‌خيم همواره به عنوان يك مشكل مطرح بوده است. بنابراين مطالعه‌ي حاضر با هدف بررسي سطح و ارزش تشخيصي VEGF در افتراق مايعات سروزي بدخيم از مايعات سروزي خوش‌خيم انجام شد. روش‌ها: مطالعه‌ي حاضر به روش يك مطالعه‌ي مورد-شاهدي بود كه بر روي 92 نمونه (دو گروه 46 تايي) از مايعات سروزي (آسيت و پلورال افيوژن) در بخش پاتولوژي بيمارستان الزهرا (س) به روش ELISA (Enzyme-linked immunosorbent assay) انجام گرديد. نمونه‌هاي واجد شرايط به دو گروه شامل مايعات سروزي بدخيم (سيتولوژي مثبت) و مايعات سروزي خوش‌خيم (سيتولوژي منفي) دسته‌بندي شدند و سطح VEGF در دو گروه مورد آزمايش قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي Student-t و χ2 مورد آناليز آماري قرار گرفتند. يافته‌ها: در گروه افيوژن بدخيم 22 مرد و 24 زن با ميانگين سني 14.57 ± 56.47 سال و در گروه افيوژن غير بدخيم و واكنشي 30 مرد و 16 زن با ميانگين سني 17.07 ± 57.95 سال بودند. ميانگين سطح VEGF در گروه افيوژن بدخيم 6.61 ± 753.71 و در گروه افيوژن واكنشي 143.99 ± 1.27 پيكوگرم در ميلي‌ليتر بود. سطح VEGF در گروه داراي ترشحات سروزي بدخيم به طور معني‌داري بالاتر بود (0.02 = P). نتيجه‌گيري: نتايج مطالعه‌ي حاضر نشان داد كه مي‌توان از VEGF به عنوان يك فاكتور بيوشيميايي در شناسايي و افتراق مايعات سروزي بدخيم (سيتولوژي مثبت) از خوش‌خيم (سيتولوژي منفي) استفاده كرد.