بررسي خاصيت تنظيم ايمني سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي به دست آمده از مغز استخوان انسان بر تكثير لنفوسيت T

مقدمه: سلول بنيادي مزانشيمي مغز استخوان (BM-MSC يا Bone marrow-mesenchymal stem cell) به عنوان سلول با خاصيت سركوب ايمني شناخته شده است. بعضي از مطالعات اين سلول را به عنوان مهار كننده ي تكثير و ترشح سايتوكاين از لنفوسيت T مي دانند. بسياري از مطالعات، عوامل ترشحي مانند 1L-10، TGF- β1 (Transforming growth factor -β1)، نيتريك اكسايد، ايندول آمين 3-2 دي اكسيژناز (IDO)، پروستاگلاندين E2 و بعضي از محققان ديگر، تماس سلولي را براي خاصيت سركوب ايمني لازم مي دانند. با اين حال مكانيسم دقيق اين خاصيت مهاري مشخص نشده است. هدف از اين مطالعه بررسي مكانيسم تنظيم ايمني سلول هاي بنيادي مزانشيمي مغز استخوان انسان با واسطه ي تماس سلولي و همچنين اثر دوز اين سلول، در خاصيت مهار تكثير لنفوسيت T بود. روش ها: در اين مطالعه لنفوسيت هاي T تحريك شده توسط سلول هاي تك هسته اي خون محيطي (PBMC) و فيتوهماگلوتينين (PHA)، در حضور و عدم حضور BM-MSCs در دوزهاي افزايش يافته، يك بار در پليت كشت هاي معمولي و بار ديگر در پليت كشت Transwell كشت داده شدند. اين پليت داراي دو محفظه ي مجزا بود كه توسط غشأ نيمه تراوا از يكديگر جدا شدند. لنفوسيت هاي T و سلول هاي بنيادي در اين دو محفظه، جدا از هم قرار گرفتند. عوامل ترشحي از محفظه اي به محفظه ي ديگر وارد شدند. در نهايت تكثير لنفوسيت T به وسيله ي روش ELIZA با استفاده از برمو دي اكسي يوريدين (BRDU) مورد سنجش قرار گرفت. يافته ها: در اين مطالعه تفاوت آماري معني داري بين شاخص تكثير در كشت هاي حاوي لنفوسيتT تحريك نشده در حضور BM-MSC در مقايسه با كشت هايي كه در عدم حضور اين سلول بودند وجود نداشت، اما كاهش معني داري در ميزان تكثير سلول هاي T تحريك شده در حضور BM-MSC با كشت هايي كه در عدم حضور BM-MSC بودند ديده شد. اين شاخص تكثير رابطه ي عكس با ميزان BM-MSC موجود در محيط كشت داشت. همچنين كاهش تكثير معني داري در كشت هايي Transwell در مقايسه با كشت هاي حاوي لنفوسيت تحريك شده بدون BM-MSC مشاهده شد (0.05 P). نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه BM-MSC خاصيت تحريك لنفوسيتT را ندارد و تكثير لنفوسيت هاي T تحريك شده با PHA يا PBMC را به صورت وابسته به دوز مهار مي كند. همچنين خاصيت مهار تكثير لنفوسيت هاي T توسط BM-MSC وابسته به تماس نمي باشد. اما تماس سلولي باعث به حداكثر رساندن نقش مهاري اين سلول مي شود.