فراواني بثورات پوستي دارويي در بخش پوست بيمارستان هاي تهران

مقدمه: شايع‌ترين عوارض جانبي داروها واكنش‌هاي پوستي هستند. در ايران هنوز آمار دقيقي از اين عوارض در دست نيست؛ زيرا بسياري از افرادي كه مبتلا به فرم‌هاي خفيف بثورات دارويي مي‌شوند، يا خود به خود بهبود مي‌يابند، يا به طور سرپايي معالجه مي‌شوند. اين مطالعه با هدف بررسي ميزان فراواني بثورات پوستي ناشي از مصرف دارو در بيماران بستري در بخش‌هاي پوست دو مركز مهم در تهران انجام شد. روش‌ها: اين مطالعه‌ي توصيفي بر روي تمامي بيماران بستري به علت بثورات دارويي در بخش پوست بيمارستان‌هاي حضرت رسول اكرم (ص) و لقمان حكيم تهران طي سال‌هاي 1388-1380 بود. اطلاعات دموگرافيك و ساير داده‌هاي ضروري از پرونده‌ي پزشكي بيماران استخراج شد. داده‌ها به وسيله‌ي نرم‌افزار SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت و با استفاده از آزمون‌هاي آماري توصيفي، شاخص‌هاي فراواني، ميانگين و انحراف معيار براي آناليز شد. يافته‌ها: از 150 بيمار بستري 90 نفر (60 درصد) زن و 60 نفر (40 درصد) مرد بودند. از اين گروه 81 نفر داراي بثورات ماكولوپاپولار، 31 نفر داراي سندرم استيون-جانسون، 10 نفر دچار بثورات كهيري، 5 نفر داراي واكنش Toxic epidermal necrolysis ، 8 نفر دچار بثورات Fixed drug، 9 نفر داراي بثورات اريترودرمال، 4 نفر دچار بثورات اگزمايي و 2 نفر دچار اريتم مولتي‌فرم بودند. فني‌تويين، كاربامازپين، لاموتريژين، پني‌سيلين و كوتريموكسازول به ترتيب پنج دارويي بودند كه به تنهايي نيمي از موارد بثورات دارويي را در بيماران مورد مطالعه تشكيل مي‌دادند. نتيجه‌گيري: تظاهرات پوستي مخاطي پس از مصرف داروها از ساده‌ترين شكل يعني ماكولوپاپولار، تا شديدترين شكل يعنيToxic epidermal necrolysis در ميان بيماران مورد مطالعه ديده شد. با توجه به نتايج به دست آمده از پژوهش حاضر، شايع‌ترين بثورات پوستي به دنبال مصرف داروهاي مختلف به ترتيب ضايعات ماكولوپاپولر و سندرم استيون- جانسون بودند.