اثر ژل موضعي بومادران همراه با تزريق داخل ضايعه‌ي گلوكانتيم در درمان ليشمانيوز جلدي حاد نوع روستايي

مقدمه: ليشمانيوز هنوز هم يكي از عفونت‌هاي انگلي بومي در بسياري از كشورها و از جمله ايران مي‌باشد. در طول دهه‌هاي گذشته، مطالعات بسياري براي دستيابي به بهترين روش درمان ليشمانيوز جلدي به روش طبي يا جراحي در ايران و در سراسر جهان انجام شده است. با اين حال، هنوز هم هيچ روش مشخص و منحصر به فردي براي درمان اين بيماري با ايمني مطلوب و تأثير كافي موجود نمي‌باشد. در برخي از مطالعات باليني، استفاده‌ي موضعي از گياهان سنتي مانند بومادران به عنوان درمان كمكي در درمان ليشمانيوز جلدي همراه با عوامل دارويي ديگر، اشاره گرديده است كه تأثير مناسبي در بهبودي ضايعات داشته است. اين مطالعه به منظور بررسي اثر بومادران موضعي همراه با تزريق داخل ضايعه‌ي گلوكانتيم در ضايعات حاد ليشمانيوز انجام شد. روش‌ها: 60 بيمار مبتلا به ليشمانيوز جلدي حاد تأييد شده به اين مطالعه وارد شدند. بيماران به طور تصادفي به دو گروه تقسيم گرديدند. براي گروه اول مصرف دو بار در روز ژل موضعي بومادران 5 درصد (حاوي پلي‌فنل 5 درصد) تجويز گرديد. براي بيماران گروه دوم از دارونما به مدت چهار هفته استفاده گرديد. در هر دو گروه تزريق هفتگي گلوكانتيم داخل ضايعه نيز انجام شد. يافته‌ها: تفاوت آماري قابل توجهي بين دو گروه با توجه به سن، جنس و مدت زمان ابتلا به اين بيماري وجود نداشت. همچنين، تفاوت قابل توجهي در ميزان درمان كامل و نسبي بين اين دو گروه موجود نبود (0.35 =P). واكنش به تجويز دارو از جمله قرمز شدن زخم در 8 مورد در گروه بومادران و 2 مورد در گروه دارونما، خارش شديد در يك مورد در گروه بومادران و افزايش ترشح زخم در يك مورد ديگر در گروه بومادران مشاهده شد (0.014 = P). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج مطالعه‌ي حاضر، تفاوت معني‌داري در درمان ضايعات با ژل بومادران و ژل دارونماي موضعي به عنوان داروي كمكي به همراه تزريق داخل ضايعه‌ي گلوكانتيم در درمان ضايعات جلدي انگل حاد وجود ندارد.