انجام موفقيت‌آميز آناستوموز تراشه با چسب فيبريني جديد در نمونه‌ي حيواني

مقدمه: آناستوموزهاي تراشه از اعمال جراحي شايع روي Upper respiratory airway هستند كه به دليل ايجاد تنگي در محل آناستوموز، به دنبال راه‌هاي جايگزين آن هستند. اين آناستوموزها، در شيوه‌ي معمول، با استفاده از بخيه‌هايي با نخ ويكريل يا استاپلر انجام مي‌شوند. مطالعه‌ي فعلي به بررسي امكان استفاده از چسب فيبريني جديد در آناستوموز تراشه جهت كاهش زمان عمل و عوارض آن پرداخت. روش‌ها: اين مطالعه به روش Pure experimental trial بر روي 8 قلاده سگ كه از نظر نژاد و وزن و جنس مشابه بودند، انجام شد. در دو نوبت، توسط يك برش گردني 2 رينگ از تراشه‌ي گردني سگ‌هاي مورد مطالعه برداشته شد. آناستوموز در نوبت اول توسط چسب فيبريني جديد بعد از 3 بخيه‌ي نگهدارنده انجام شد (گروه مورد). بعد از دو هفته در مرحله‌ي دوم، پس از برداشتن (Resect) ناحيه‌ي مذكور، آناستوموز مجدد به صورت كلاسيك و با 12 بخيه انجام شد (گروه شاهد). پس از 2 هفته، نمونه‌ها تحت جراحي مجدد قرار گرفتند و محل‌هاي آناستوموز جهت بررسي پاتولوژي برداشته (Resect) شد و نمونه‌ها تحت آناستوموز با شيوه‌ي كلاسيك قرار گرفتند. داده‌ها با نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 17 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: ميانگين زمان انجام آناستوموز در گروه مورد 5.94 و در گروه شاهد 9.75 دقيقه بود (0.05 P). همچنين ميانگين قطر تراشه در آناستوموز با فيبرين به طور معني‌داري بيش از گروه شاهد بود (ميانگين گروه مورد 25.59 ميلي‌متر و ميانگين گروه شاهد 24.14 ميلي‌متر). در بررسي نتايج از نظر ماكروسكوپي اختلافي بين دو شيوه‌ي آناستوموز مشاهده نشد و چسبندگي به طور كامل رخ داده بود. مرگ و مير و نشت (Leak) و ميكروآبسه مشاهده نشد. در بررسي پاتولوژي اتصال در تمام نمونه‌‌ها به صورت كامل رخ داده بود. نتيجه‌گيري: با توجه به كوتاه‌تر بودن زمان آناستوموز به شيوه‌ي چسب فيبريني جديد و نيز عدم اختلاف نتايج پاتولوژي و عوارض بين دو شيوه‌، چسب فيبريني جديد جهت انجام آناستوموز تراشه با اطمينان بالا مي‌تواند مورد استفاده قرار گيرد.