تهيه‌ي فرم ژل ماسك گلوكانتيم و ارزيابي اثرات باليني آن در انسان

مقدمه: يكي از مشكلات بي‌حركتي، ايجاد ترمبوز وريدهاي عمقي، به خصوص در اندام تحتاني است. جراحي‌هاي بزرگ به ويژه جراحي‌هاي اورتوپدي زمينه‌ساز چنين عوارضي هستند. هدف اين مطالعه، مقايسه‌ي اثربخشي تجويز هپارين با انوكساپارين جهت معرفي روش پيشگيري مناسب‌تر بود. روش‌ها: در يك مطالعه‌ي كارآزمايي باليني آينده‌نگر تصادفي 120 بيمار كه تحت عمل جراحي بر روي مفصل هيپ قرار گرفته بودند، وارد مطالعه و به سه گروه زير تقسيم شدند. يك گروه تحت درمان با هپارين با دوز 5000 واحد هر 8 ساعت، گروه دوم تحت درمان با انوكساپارين با دوز 40 ميلي‌گرم روزانه به مدت 10 روز و گروه سوم تحت درمان با انوكساپارين با دوز 40 ميلي‌گرم روزانه به مدت 20 روز قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 18 و آزمون‌هاي آماري 2χ و ANOVA تجزيه و تحليل گرديد و ميزان 05/0 P معني‌دار در نظر گرفته شد. يافته‌ها: شيوع ترومبوز وريد‌هاي عمقي بعد از عمل تعويض مفصل هيپ با تجويز انوكساپارين به مدت 20 روز نسبت به تجويز هپارين كاهش مي‌يابد. همچنين تجويز انوكساپارين به مدت 20 روز نسبت به تجويز آن به مدت 10 روز از شيوع آمبولي ريوي بعد از اين عمل مي‌كاهد، اما بين تجويز هپارين و انوكساپارين در كاهش شيوع آمبولي ريوي و وقوع مرگ بعد از عمل تفاوتي وجود نداشته است. نتيجه‌گيري: تجويز انوكساپارين در پيشگيري از ترومبوز وريدي و آمبولي ريوي بر هپارين برتري دارد.