اثر انالاپريل در بهبود وضعيت سيتوكين‌هاي ضد التهابي در بيماران مبتلا به ميگرن

مقدمه: ميگرن يكي از انواع شايع سردرد است. يكي از مكانيسم‌هاي احتمالي در فيزيوپاتولوژي اين بيماري التهاب نوروژنيك مي‌باشد كه در مطالعات قبلي با تغييراتي كه در ميزان انواع فاكتورهاي التهابي نظير اينترلوكين‌ها، Adhesion moleculeها و واكنش‌گرهاي فاز حاد انجام شده، وجود آن مطرح گرديده است. از طرفي، يكي از عملكردهاي مهاركننده‌هاي آنزيم مبدل آنژيوتانسين (Angiotensin converting enzyme inhibitors يا ACEIs) فعاليت ضد التهابي آن‌ها مي‌باشد. هدف از انجام اين مطالعه، بررسي اثر انالاپريل در وضعيت سيتوكين‌هاي ضد التهابي در بيماران مبتلا به ميگرن بود.روش‌ها: در اين كارآزمايي باليني تصادفي شده‌ي دوسوكور با شاهد دارونما، تجويز 10 ميلي‌گرم انالاپريل در روز در مقايسه با دارونماي هم‌سان در 40 نفر بيمار مبتلا به ميگرن براي دو ماه انجام گرفت. ميزان اينترلوكين 4 (IL-4)، اينترلوكين 10 (IL-10) و اينترلوكين 13 (IL-13) در سرم تمام بيماران در ماه‌هاي 0 و 2 اندازه‌گيري شد.يافته‌ها: مقادير IL-4 (0.001 = P)، IL10 (P 0.001 P) و IL-13 (P 0.001 P) در گروه مورد پس از درمان با انالاپريل افزايش معني‌داري يافت.نتيجه‌گيري:انالاپريل ممكن است در بهبود وضعيت التهابي بيماران مبتلا به ميگرن مؤثر باشد؛ اين اثر ضد التهابي مي‌تواند در اثر افزايش سيتوكين‌هاي ضد التهابي در اين بيماران ايجاد شده باشد. انالاپريل با كاهش خطر درگيري‌هاي مغزي عروقي مي‌تواند شانس ايجاد حملات بعدي ميگرن و همچنين ساير بيماري‌هاي عروقي وابسته را بكاهد.