بررسي ارتباط نتايج آزمايشگاهي با عملكرد شناختي در بيماران مبتلا به ديابت نوع يك و دو

مقدمه: اين مطالعه جهت بررسي رابطه‌ي كنترل دقيق قند خون با شاخص‌هاي شناختي- عملكردي و مشخصات دموگرافيك بيماران مبتلا به ديابت نوع 1 و 2 انجام شد. روش‌ها: اين مطالعه از نوع مقطعي و توصيفي- تحليلي بود كه بر روي 73 نفر از مراجعين مركز تحقيقات غدد درون‌ريز و متابوليسم دانشگاه علوم پزشكي اصفهان انجام شد. آزمون عملكرد مداوم (Continuous performance test يا CPT)، قند خون ناشتا (Fasting blood sugar يا FBS)، قند خون 2 ساعت پس از غذا (Blood sugar 2 hours postprandial يا BS 2hpp)، هموگلوبين گليكوزيله (hemoglobin A1c يا HbA1C) اخير و متوسط HbA1C 3 تا 11 ماه گذشته اندازه‌گيري شد. ارتباط CPT با مشخصات دموگرافيك بيماران، نوع ديابت و نتايج آزمايشگاهي توسط نرم‌افزار SPSS و آزمون‌هاي آماري Student-t، ANOVA و ضريب همبستگي Pearson بررسي شد. يافته‌ها: شاخص تكانشگري در ديابت نوع يك از نوع دو كمتر بود (0.034 = P). ارتباط مستقيم معني‌داري بين شاخص تكانشگري با استفاده از انسولين NPH، FBS، BS2hpp و HbA1C اخير و نيز سن بيمار يافت شد. بين سرعت متوسط واكنش با سن بيمار و سن تشخيص بيماري نيز ارتباط مستقيم معني‌داري وجود داشت (0.05 P). نتيجه‌گيري: يافته‌ها نشان‌دهنده‌ي بيشتر بودن عوارض شناختي در سن بالاتر، سن تشخيص بالاتر و نوع 2 ديابت بودند. به علاوه ارتباط كنترل دقيق قند خون و استفاده از انسولين NPH همراه با كاهش عوارض شناختي بود.