اثر سميت سلولي ميسل‌هاي پلورونيك F127– پلي (متيل وينيل اتر– مالئيك اسيد) حاوي دوكسوروبيسين بر روي رده‌‌ي سلولي MCF7

مقدمه: دوكسوروبيسين در درمان سرطان‌هاي مختلف از جمله سرطان پستان كاربرد دارد اما استفاده از آن با عوارض متعددي مانند سميت قلبي همراه است. به كارگيري يك سيستم دارورساني مانند ميسل‌هاي پليمري حاوي دوكسوروبيسين ممكن است بتواند باعث كاهش عوارض اين دارو شود. روش‌ها: ابتدا مشتق پلورونيك F127– پلي (متيل وينيل اتر– مالئيك اسيد) سنتز شد. ميسل‌هاي حاوي دوكسوروبيسين به روش انحلال مستقيم تهيه گرديد. ميسل‌ها بر اساس اندازه‌ي ذره‌اي، پتانسيل زتا، اندكس پلي‌ديسپرسيتي، كارايي بارگيري و رهش دوكسوروبيسين از ميسل‌ها، بهينه‌سازي شد و جهت مطالعه‌ي سميت روي رده‌ي سلولي MCF-7 با روش MTT به كار برده شد.يافته‌ها: ميسل‌هاي بهينه داراي اندازه‌ي ذره‌اي 38 ± 419 نانومتر، پتانسيل زتاي 1.2 ± 13.3- ميلي‌ولت، اندكس پلي‌ديسپرسيتي 0.019 ± 0.45، كارايي بارگيري 2.7 ± 93.5 درصد و كارايي رهش چهار ساعته‌ي دارو به ميزان 3.7 ± 29.03 درصد بودند. ميسل‌هاي بارشده با دوكسوروبيسين در غلظت‌هاي 0.21، 0.26، 0.34، 0.47 و 0.78 ميكرومولار به طور معني‌دار ( 0.05 P) سميت سلولي بيشتري در مقايسه با ميسل‌هاي بدون دارو و داروي آزاد داشتند. نتيجه‌گيري: ميسل‌هاي پلورونيك F127- پلي (متيل وينيل اتر- مالئيك اسيد) حاوي دوكسوروبيسين اثر بخشي بيشتري عليه سلولهاي سرطاني MCF-7 نسبت به داروي آزاد از خود نشان مي‌دهند.