فراواني ژن‌هاي كدكننده‌ي آنزيم‌هاي بتالاكتامازي AmpC با واسطه‌ي پلاسميد در ايزوله‌هاي باليني كلبسيلا پنومونيه

مقدمه: آنزيم‌هاي بتالاكتامازي يكي از مهم‌ترين عوامل در به وجود آوردن مقاومت آنتي‌بيوتيكي در ميان باكتري‌هاي گرم منفي مي‌باشند. اين مطالعه به منظور تعيين الگوي حساسيت آنتي‌بيوتيكي و بررسي فراواني ژن‌هاي بتالاكتامازي Ampc در ايزوله‌هاي باليني كلبسيلا پنومونيه صورت پذيرفت. روش‌ها: 100 ايزوله‌ي كلبسيلا پنومونيه از نمونه‌هاي باليني مختلف بيمارستان وليعصر اراك جمع‌آوري شدند و توسط آزمايش‌هاي بيوشيميايي استاندارد تعيين هويت شدند. الگوي حساسيت آنتي‌بيوتيكي با استفاده از روش ديسك ديفيوژن مطابق با دستورالعمل‌هاي CLSI (Clinical and Laboratory Standards Institute) تعيين گرديد. ژن‌هاي پلاسميدي AmpC با استفاده از روش PCR در ايزوله‌‌ها شناسايي شدند. يافته‌ها: بيشترين مقاومت آنتي‌بيوتيكي مربوط به آنتي‌بيوتيك‌هاي ريفامپين و اريترومايسين بود (90 درصد)، در حالي كه كمترين مقاومت آنتي‌بيوتيكي مربوط به آنتي‌بيوتيك‌هاي ايمي‌پنم (8 درصد) و كليستين (صفر درصد) بود. از 100 ايزوله‌ي كلبسيلا پنومونيه 19 ايزوله (19 درصد) داراي ژن‌هاي بتالاكتامازي AmpC بودند. 7 ايزوله (7 درصد) داراي ژن‌هاي خانواده‌ي MOX، 8 ايزوله (8 درصد) داراي ژن‌هاي خانواده‌ي CIT، سه ايزوله (3 درصد) داراي ژن‌هاي خانواده‌ي DHA و يك ايزوله (1 درصد) نيز داراي ژن‌هاي خانواده‌ي EBC بودند در حالي كه ژن‌هاي خانواده‌ي ACC و FOX در هيچ كدام از ايزوله‌ها يافت نگرديد. نتيجه‌گيري: اين مطالعه اولين گزارش از وجود بتالاكتامازهاي AmpC از دسته‌ي MOX در كلبسيلا پنومونيه در ايران بوده است. شيوع بالاي ايزوله‌هاي توليدكننده‌ي بتالاكتامازهاي AmpC در بيمارستان مركزي اراك، مقاومت آنتي‌بيوتيكي را تبديل به نگراني بزرگي كرده است. از اين رو بايد در سياست‌هاي تجويز آنتي‌بيوتيكي و كنترل عفونت‌ها تجديد نظر حاصل گردد.