علائم افسردگي و كنترل قند خون در بيماران مبتلا به ديابت نوع دوم: آيا ارتباطي وجود دارد؟

مقدمه: ديابت يكي از بيماري‌هاي مزمن شايع است. شيوع افسردگي در بيماران مبتلا به ديابت بالاتر از جمعيت عادي است و از آن جايي كه بيماري‌هاي جسمي و رواني تحت تأثير يكديگر هستند، اين مطالعه با هدف بررسي رابطه‌ي بين علايم افسردگي و كنترل قند خون در بيماران مبتلا به ديابت انجام شد. روش‌ها: در اين مطالعه‌ي مقطعي، بيماران مبتلا به ديابت نوع دوي مراجعه كننده به درمانگاه ديابت بيمارستان كامكار قم از فروردين تا تير 1391 مورد مطالعه قرار گرفتند. از آن‌ها نمونه‌ي خون جهت تعيين ميزان قند خون ناشتا (Fasting blood sugar يا FBS) و HbA1c اخذ شد. سپس بيماران پرسشنامه‌ي افسردگي Beck را تكميل كردند و رابطه‌ي بين علايم افسردگي با كنترل قند خون مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌ها: از 116 بيمار مورد مطالعه، 31 درصد مرد و بقيه زن بودند. 29.3 درصد بيماران فاقد علايم افسردگي و 70.7 درصد داراي آن علايم بودند. 17.6 درصد از بيماران با علايم افسردگي و 35.3 درصد از بيماران غير افسرده، FBS كمتر از 130 ميلي‌گرم در دسي‌ليتر داشتند (0.099 = P). همچنين، 17.1 درصد از بيماران با علايم افسردگي و 17.6 درصد از بيماران غير افسرده، 7 درصد HbA1c داشتند (0.940 = P). ميانگين FBS در بيماران با علايم افسردگي 70.98 ± 190.57 و در بيماران غير افسرده 66.27 ± 179.88 ميلي‌گرم در دسي‌ليتر بود (0.453 = P). همچنين، ميانگين HbA1c در بيماران با علايم افسردگي 1.63 ± 8.64 و در بيماران غير افسرده 1.41 ± 8.44 درصد بود (0.530 = P). نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج اين مطالعه مي‌توان چنين نتيجه گرفت كه افسردگي، به خصوص در دراز مدت، تأثيري بر كنترل قند خون بيماران مبتلا به ديابت ندارد.