كارديوميوسيت‌هاي مشتق از سلول‌هاي بنيادي ترانسفكت‌شده‌ي جنيني موش: مدلي مناسب براي بررسي توكسيسيته‌ي داروها

مقدمه: دوكسوروبيسين در درمان انواع سرطان‌ها مصرف مي‌گردد. اما سميت قلبي، مصرف آن را محدود ساخته است. برخي مطالعات نشان داده‌اند كه كورتيكواستروييدها باعث محافظت قلبي مي‌گردند. در اين مطالعه با استفاده از كارديوميوسيت‌هاي مشتق از سلول‌هاي بنيادي جنيني ترانس‌ژنيك موش اثرات دگزامتازون در كاهش توكسيسيته‌ي ناشي از دوكسوروبيسين بررسي شد. روش‌ها: سلول‌هاي قلبي خالص‌شده‌ي مشتق از سلول‌هاي بنيادي جنيني ترانس‌ژنيك موش (RB1-αMHC) با غلظت‌هاي مختلف دوكسوروبيسين به مدت 24 ساعت تيمار شدند، تا غلظتي كه باعث كاهش 50 درصد حيات سلول‌هاي قلبي مي‌شود براي استفاده در مراحل بعدي به دست بيايد. سلول‌ها در 3 گروه قرار گرفتند: گروه شاهد، گروه دوكسوروبيسين 5 ميكرومولار به مدت 24 ساعت و گروه دگزامتازون 10 ميكرومولار به مدت 24 ساعت قبل از دوكسوروبيسين 5 ميكرومولار به مدت 24 ساعت. گروه‌ها از نظر ضربان با ميكروسكوپ فاز كنتراست و درصد حيات با MTS Assay و از نظر بيان ژن با استفاده از تكنيك RT-PCR (Real time- polymerase chain reaction) ارزيابي شدند. يافته‌ها: غلظت 5 ميكرومولار دوكسوروبيسين به عنوان حداقل غلظتي كه باعث مرگ 50 درصد از اين سلول‌ها مي‌گردد، به دست آمد. در گروه اول تيمارشده با دوكسوروبيسين و غلظت 10 ميكرومولار دگزامتازون اثر محافظت‌كننده بر حيات سلول‌هاي و بيان ژن‌هاي قلبي ديده شد. در گروه دوم اثر محافظت‌كنندگي قابل توجهي مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: تيمار سلول‌هاي قلبي حاصل از سلول‌هاي بنيادي جنيني ترانس‌ژنيك موش با دگزامتازون 24 ساعت قبل از تيمار با دوكسوروبيسين باعث پيش‌گيري از مرگ سلول‌هاي قلبي ناشي از دوكسوروبيسين مي‌گردد. نتايج اين مطالعه مطابق نتايج مطالعه بر روي سلول‌هاي قلبي موش بود. بنابراين اين سلول‌ها مي‌توانند به عنوان مدل آزمايشگاهي مناسبي براي بررسي آثار درماني و يا سمي داروها مورد استفاده قرار گيرند.