ارزيابي شكستگي هيپ در افراد مبتلا و غير مبتلا به ديابت

مقدمه: شكستگي هيپ يكي از جدي‌ترين مسايل و دومين علت بستري در جمعيت مسن مي‌باشد. اين مطالعه با هدف ارزيابي شكستگي لگن در مبتلايان به ديابت و عوارض آن نسبت به افراد غير مبتلا به اين بيماري انجام شد. روش‌ها: اين مطالعه‌ي مقطعي روي تمامي بيماراني كه از سال 1387 تا سال 1391 با شكستگي هيپ در بيمارستان شهيد بهشتي و يحيي‌نژاد بابل بستري شدند، انجام گرفت. چك ليست در بر دارنده‌ي اطلاعات دموگرافيك، محل شكستگي، نوع درمان، طول مدت بستري، عوارض حين و بعد از عمل جراحي براي همه‌ي بيماران تكميل شد. اطلاعات به وسيله‌ي نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 20 و آزمون‌هاي آماري Student-t و 2χ تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: از 195 بيمار، 116 (59.5 درصد) مرد و 79 نفر (40.5 درصد) زن بودند. 155 نفر (79.4 درصد) غير‌ مبتلا به ديابت با ميانگين سني 17.53 ± 63.25 سال و 40 بيمار (20.5 درصد) مبتلا به ديابت با ميانگين سني 25.12 ± 67.67 سال بودند. در بين مبتلايان به ديابت 1 نفر (2.5 درصد) به ديابت نوع يك و 39 نفر (97.5 درصد) مبتلا به ديابت نوع دو مبتلا بودند. محل شكستگي در بيماران غير‌ مبتلا، 56.8 درصد گردن ران، 21.9 درصد اينترتروكانتريك، 18.1 درصد سر ران و در مبتلايان به ديابتي 50 درصد گردن ران، 35 درصد اينترتروكانتريك و 15 درصد سر ران بود. حجم خون تزريقي بعد از عمل در افراد مبتلا و غير مبتلا به ترتيب 1.49 ± 3.30 و 1.52 ± 2.43 سي سي به صورت Packed Cell بود كه به طور معني‌داري در مبتلايان به ديابت بيشتر بود (0.029 = P). نتيجه‌گيري: با وجود شيوع بالاي شكستگي هيپ و تأثير ديابت در بروز شكستگي هيپ شايد بتوان با افزايش آگاهي و مراقبت از مبتلايان به ديابت به خصوص سالمندان از ايجاد اين صدمات كاست.