بررسي عملكرد محور غده‌ي پاراتيروييد در بيماران مبتلا به پاركينسون

مقدمه: هورمون پاراتيروييد معروف به پاراتورمون (PTH يا Parathyroid hormone) با ايجاد تغييرات در سطح بيوماركرهاي سرمي، مي‌تواند در سير پيشرفت و علايم ناشي از طيف گسترده‌اي از بيماري‌ها اثرگذار باشد. پاركينسون يكي از اين بيماري‌ها است و با توجه به مطالعات انجام شده، به نظر مي‌رسد عملكرد غده‌ي پاراتيروييد مي‌تواند در شدت علايم ناشي از آن، مؤثر باشد. اين مطالعه با توجه به فقدان مطالعات لازم در اين زمينه در خاور ميانه با هدف بررسي اين ارتباط انجام شد. روش‌ها: اين مطالعه به روش مورد- شاهدي انجام گرفت. 125 بيمار مبتلا به پاركينسون، كه تشخيص بيماري در آن‌ها توسط نورولوژيست به اثبات رسيد و 112 شاهد سالم كه از نظر سن و جنسيت با گروه بيمار مطابقت داشتند، در اين مطالعه شركت كردند. شدت علايم حركتي توسط بخش حركتي پرسش‌نامه‌ي UPDRS (Unified Parkinson s disease rating scale) اندازه‌گيري شد. سطح سرمي پاراتورمون، كلسيم، فسفر و OHD-25 (Hydroxy vitamin D-25) در هر دو گروه اندازه‌گيري شد. يافته‌ها: ميانگين سطح سرمي پاراتورمون در گروه مورد (18.8 ± 45.2) در مقايسه با گروه شاهد (28.5 ± 70.8) به شكل معني‌داري اختلاف داشت (0.0001 = P). در اين مطالعه، هيچ ارتباط معني‌داري ميان سطح سرمي عناصر ذكر شده و شدت علايم حركتي بيماري پاركينسون يافت نشد. سن بيماران و طول مدت بيماري با شدت علايم حركتي و نمره‌ي خرده مقياس III UPDRS مرتبط بود؛ همچنين اين بيماري در مردان بيشتر از زنان شيوع داشت (OR = 2.53, CI= 1.27‑5.03, P= 0.0080). نتيجه‌گيري: اين مطالعه نمي‌تواند مؤيد ارتباط ميان ميزان عملكرد غده‌ي پاراتيروييد، سطح سرمي عناصر مرتبط با پاراتورمون و شدت علايم حركتي ناشي از بيماري پاركينسون باشد. يكي از دلايلي كه مي‌تواند توجيه كننده‌ي اين نتايج باشد، فقدان تعداد كافي از كاهش و يا افزايش كلسيم و كاهش و يا افزايش فسفر در نمونه‌هاي مورد مطالعه است.