مقايسه‌ي نتايج بهبود بيماران بعد از جراحي سندرم تونل كارپ در دو گروه داراي آتل و فاقد آتل

مقدمه: سندرم تونل كارپ (CTS يا Carpal tunnel syndrome) يك بيماري شايع است كه در آن عصب مدين حين عبور از تونل كارپ تحت فشار قرار مي‌گيرد و فلج تدريجي آن رخ مي‌دهد. بعد از استفاده يا عدم استفاده از آتل اختلاف نظر وجود دارد. از اين رو، مطالعه‌ي حاضر با هدف مقايسه‌ي نتايج بهبود بيماران بعد از جراحي سندرم تونل كارپ در دو گروه داراي آتل و فاقد آن در دانشگاه علوم پزشكي اصفهان به انجام رسيد. روش‌ها: اين مطالعه در سال 1390 در مركز آموزشي- درماني كاشاني اصفهان به انجام رسيده است. 64 بيمار تحت عمل جراحي CTS انتخاب و به روش تخصيص تصادفي به دو گروه 32 نفره تقسيم شدند. در گروه اول، پس از عمل جراحي، اسپلينت تجويز شد و در گروه دوم، كه به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند، اسپلينت داده نشد. بيماران در فاصله‌ي 3، 6 و 12 هفته پس از عمل جراحي، تحت پيگيري قرار گرفتند و وضعيت بهبودي در حس، حركت و درد بر اساس معيار VAS (Visual analogue scale) در آنان مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌ها: نمره‌ي درگيري حسي در هفته‌هاي 3 و 6 بعد از درمان در گروه داراي اسپلينت بالاتر از گروه فاقد اسپلينت بود؛ اما 12 هفته بعد از درمان نتايج يكسان بود. ميانگين نمره‌ي درد در 3 هفته بعد از درمان در گروه فاقد اسپلينت بيشتر و در 6 هفته بعد از درمان، در دو گروه به طور تقريبي مشابه بود؛ اما در 12 هفته بعد از درمان، شدت درد در گروه فاقد اسپلينت به طور قابل ملاحظه‌اي كمتر بود. روند تغييرات شدت درد در دو گروه مورد مطالعه اختلاف معني‌دار نداشت (0.970 = P). نتيجه‌گيري: احتمال دارد استفاده از اسپلينت در بعد از عمل جراحي آزادسازي عصب مدين، موجب تأخير در بهبودي حسي، حركتي و درد در بيماران گردد؛ اما با توجه به تأثير نوع اسپلينت به كار رفته، اين موضوع هنوز مورد ترديد مي‌باشد و لازم است مطالعات مداخله‌اي وسيع‌تري در اين خصوص به انجام برسد.