بررسي تأثير تمرين‌هاي نوروفيدبك بر ثبات وضعيتي و خطر سقوط بيماران مبتلا به پاركينسون

مقدمه: با پيشروي بيماري پاركينسون، عوارض ناخواسته‌اي همچون نقص تعادل، كيفيت زندگي فرد را تحت تأثير قرار مي‌دهد. شواهد نشان داده‌اند كه برنامه‌هاي مكمل فرايند درمان همچون فيزيوتراپي با وجود كاهش عوارض ناخواسته، مغز و امواج آن را به عنوان عامل اصلي بروز بيماري و كنترل حركات بدن ناديده مي‌گيرند. از اين رو، هدف از اين پژوهش بررسي تأثير يك دوره‌ي تمرين‌هاي نوروفيدبك بر تعادل و سقوط در بيماران مبتلا به پاركينسون بود. روش‌ها: اين مطالعه در زمره‌ي پژوهش‌هاي نيمه تجربي با طرح پيش آزمون- پس آزمون بود كه بر گروه‌هاي مورد و شاهد انجام شد. از بين داوطلبين، 16 بيمار بر اساس معيارهاي تحقيق انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه تجربي و شاهد تقسيم گرديدند. گروه تجربي در 8 جلسه تمرين‌هاي نوروفيدبك واقعي و گروه شاهد در 8 جلسه نوروفيدبك ساختگي شركت نمودند. پيش و پس از دوره‌ي نوروفيدبك خطر سقوط و ثبات وضعيتي، اندازه‌گيري و مقايسه شد. براي ارزيابي خطر سقوط و ثبات وضعيتي از دستگاه بايودكس و به ترتيب از آزمون‌هاي خطر سقوط (Fall risk) و ثبات وضعيتي (Postural stability) در سطح 8 استفاده گرديد. سپس نتايج پيش و پس‌آزمون مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت. يافته‌ها: ميانگين نمرات خطر سقوط و ثبات وضعيتي گروه تجربي پس از انجام مداخله، بهبود معني‌داري داشت (0.001 P). ميانگين نمرات خطر سقوط (0.450 = P) و ثبات وضعيتي (0.750 = P) گروه شاهد تغيير معني‌داري نداشت. نتيجه‌گيري: تمرين‌هاي نوروفيدبك مي‌تواند در كنار روش‌هاي مرسوم پزشكي مانند دارودرماني براي كنترل عوارض بيماري پاركينسون به خصوص حفظ وضعيت و جلوگيري از سقوط استفاده شود.