بررسي ارتباط بين سطوح فعاليت بدني با سلامت روان (مطالعه‌ي موردي، كاركنان دانشگاه علوم پزشكي اصفهان)

مقدمه: هدف پژوهش حاضر تعيين ارتباط بين سطوح فعاليت بدني با سلامت روان در كاركنان دانشگاه علوم پزشكي اصفهان بود. روش‌ها: روش پژوهش توصيفي– همبستگي و جامعه‌ي آماري شامل كليه‌ي كاركنان دانشگاه علوم پزشكي اصفهان اعم از پرسنل (معاونت درمان، معاونت آموزشي، معاونت دانشجويي- فرهنگي، معاونت پشتيباني، معاونت غذا و دارو، معاونت بهداشتي، معاونت پژوهشي) در سال 1391 (1647 نفر) بود. حجم نمونه‌ي آماري بر اساس فرمول Koukran 332 نفر محاسبه شد و به روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي متناسب با جامعه‌ي آماري انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گيري شامل پرسش‌نامه‌ي فعاليت بدني با 16 سؤال و پرسش‌نامه‌ي سلامت رواني با 28 سؤال بود كه روايي پرسش‌نامه‌ها بر اساس نظرات استادان و محققين و پايايي پرسش‌نامه از طريق Cronbach s alpha به ترتيب 0/76 و 0/86 محاسبه گرديد. براي تجزيه و تحليل داده‌‌ها از روش‌‌هاي آماري، آزمون t تك متغيره، تحليل رگرسيون و ضريب همبستگي استفاده شد. يافته‌ها: سطوح فعاليت بدني كاركنان دانشگاه علوم پزشكي اصفهان پايين‌تر از سطح متوسط بود. سلامت رواني افراد گروه نمونه در وضعيت مناسبي بود. همبستگي مثبت و معني‌داري بين سطوح فعاليت بدني ورزش و اوقات فراغت با سلامت رواني وجود داشت. در حالي كه بين سطوح فعاليت بدني كار با سلامت رواني همبستگي معني‌داري قابل مشاهده نبود. نتيجه‌گيري: با توجه به اهميت فعاليت بدني در افزايش بهره‌وري كاركنان يك سازمان و با عنايت به يافته‌هاي اين پژوهش، افزايش فعاليت بدني بيشتر از فعاليت‌هاي معمولي كاري در محل كار، ترويج فعاليت بدني ورزشي و ايجاد شرايط و امكانات ورزشي براي كاركنان و نيز پر كردن اوقات فراغت كاركنان به وسيله‌ي ورزش ضروري به نظر مي‌رسد.