مقايسه‌ي شيوع استئوپروز در زنان يائسه‌ي مبتلا و غير مبتلا به ديابت شيرين نوع 2

مقدمه: مروري بر متون موجود حاكي از وجود يافته‌هاي مختلف و گاه متناقض در مورد ارتباط بين استئوپورز و ديابت شيرين در زنان يائسه مي‌باشد. اين مطالعه با هدف ارزيابي ارتباط بين استئوپورز و ديابت نوع 2 در زنان پس از يائسگي اجرا گرديد. روش‌ها: مطالعه‌ي حاضر يك مطالعه‌ي مقطعي بود كه 200 زن يائسه‌ي مبتلا به ديابت با سن بالاي 60 سال، با 400 زن يائسه‌ي غير مبتلا به ديابت از نظر دانسيته‌ي استخواني بر اساس T score در نواحي ستون فقرات كمري از (4L-2L) و سر استخوان فمور به روش دگزا (DXA يا Dual-energy X-ray absorptiometry) انجام شد و داده‌ها با هم مقايسه شدند. براي آناليز داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه‌ي 18 و آزمون‌هاي 2χ، Fisher s exact و t استفاده گرديد. در اين مطالعه، 050/0 P به عنوان سطح معني‌داري در نظر گرفته شد. يافته‌ها: متوسط سني بيماران مبتلا به ديابت 5/78 ± 66/91 سال در برابر 4/80 ± 23/665/23 زنان سالم و شاخص توده‌ي بدني به ترتيب 4/42 ± 31/65 در برابر 06/4 ± 28/94 بود. T score توتال ستون فقرات كمري 1/27 ± 2/16- در برابر 1/08 ± 2/10-، (0/060 = P) و T score گردن فمور 0/96 ± 09/1- در برابر 1/00 ± 0/72-، بود (0/001 P). ميزان از دست رفتن توده‌ي استخواني به صورت معني‌داري در زنان مبتلا به ديابت يائسه بيشتر بود. همچنين از دست رفتن توده‌ي استخواني در بيماراني كه 7 ≤ C1HbA (Glycated hemoglobin) داشتند، بيشتر از افراد با 7 C1HbA بود (0/006 = P). نتيجه‌گيري: نتايج اين مطالعه بيماري ديابت نوع 2 را به عنوان يكي از عوامل خطر شيوع از دست رفتن استخوان در زنان يائسه معرفي نمود. از اين رو، كنترل اين عامل خطر مي‌تواند به عنوان يك مداخله‌ي مهم در پيشگيري از ابتلا به استئوپورز مطرح باشد.