بررسي ضخامت آندومتريوم در موش بعد از تحريك تخمك‌گذاري و كاربرد پروژسترون

مقدمه: آندومتريوم انسان، بافتي پويا است كه در طي چرخه‌ي قاعدگي تحت تأثير هورمون‌هاي تخمداني قرار مي‌گيرد. اين لايه مسؤول اصلي لانه‌گزيني موفق جنين مي‌باشد. عوامل اصلي زيادي در اين موفقيت تأثيرگذار هستند. يكي از مهم‌ترين عوامل آن، ضخامت آندومتريوم مي‌باشد. هدف از اين مطالعه، بررسي ضخامت آندومتريوم تحت تأثير هورمون‌هاي تحريك كننده‌ي تخمك‌گذاري و پروژسترون بود. روش‌ها: در اين مطالعه، تعداد 30 سر موش بالغ ماده از نژاد سوري بر اساس نمونه‌گيري تصادفي به سه گروه شاهد، گنادوتروپين و گنادوتروپين + پروژسترون تقسيم شدند. به هر دو گروه مورد، ابتدا HMG (Human menopausal gonadotropin) و سپس HCG (Human chorionic gonadotropin) به ميزان I.U 5/7 تزريق شد. جهت انجام فرايند جفت‌گيري، هر دو موش ماده با يك موش نر در داخل يك قفس نگهداري شدند. به گروه گنادوتروپين + پروژسترون، ميزان mg/kg 1 با فواصل 24، 48 و 72 ساعت پس از تزريق HMG، پروژسترون تزريق گرديد. با گذشت 96 ساعت بعد، موش‌ها با استفاده از روش جابه‌جايي مهره‌هاي گردني قرباني شده و نمونه‌هاي رحمي جهت پاساژ بافتي تهيه شد و با استفاده از نرم‌افزار 3/2Motic image plus ضخامت آندومتر اندازه‌گيري شد. يافته‌ها: بر اساس بررسي‌هاي انجام شده با ميكروسكوپ نوري و استفاده از نرم‌افزار 3/2 Motic image plus، ضخامت آندومتريوم بر حسب mµ در گروه شاهد 15/35 ± 358/05، در گروه گنادوتروپين 12/46 ± 389/84 و در گروه گنادوتروپين + پروژسترون 13/03 ± 381/64 بود. تفاوت معني‌داري بين گروه شاهد و گنادوتروپين و بين گروه شاهد و گروه گنادوتروپين + پروژسترون نيز مشاهده نشد. همچنين در مقايسه‌ي سه گروه با هم، ضخامت آندومتر در هر 3 گروه با هم تفاوت معني‌داري را نشان نداد (0/050 P). نتيجه‌گيري: القاي تخمدان و به دنبال آن استفاده از پروژسترون نتوانست تغيير قابل توجهي در ضخامت آندومتريوم رحم موش‌هاي تحريك شده به وسيله‌ي هورمون‌هاي محرك تخمك‌گذاري ايجاد نمايد.