القاي مدل بيماري پاركينسون توسط روتنون در موش صحرايي

مقدمه: از ديرباز محققين براي شناخت بهتر بيماري پاركينسون و يافتن راهكارهاي درماني، اقدام به ايجاد مدل‌هاي حيواني نموده‌اند و از آن جايي كه به طور كلي تكرار پذيري آزمايش‌ها در حيوانات آزمايشگاهي هميشه با مشكلاتي همراه است، با آزمايش‌هاي رفتاري صحت مدل را تأييد مي‌كنند. از اين رو، هدف از پژوهش حاضر ايجاد يك مدل حيواني صحيح و با قابليت تكرار از بيماري پاركينسون مي‌باشد. روش‌ها: موش‌هاي صحرايي نر با وزن g 50 ± 400 و سن 12-10 ماه، دوزهاي مختلف روتنون (mg/kg 3، 2 و 1) يا حامل آن را به صورت زيرجلدي هر 48 ساعت يك بار دريافت نمودند. به منظور بررسي ايجاد مدل سه آزمايش رفتاري روتارود، ريرينگ و بار انجام شد. يافته‌ها: دادن سم روتنون (mg/kg 2) با فواصل زماني 48 ساعت، روشي كارآمد با ميزان مرگ و مير پايين بود؛ به طوري كه در اين روش، القاي مدت زمان حفظ تعادل در آزمايش روتارود و مهارت‌هاي حركتي در آزمايش ريرينگ به طور معني‌داري (0/050 P) كاهش يافت. از طرفي، ميزان جمود عضلاني در آزمايش بار در حيوانات دريافت كننده‌ي روتنون در مقايسه با گروه دريافت كننده‌ي حامل به طور معني‌داري (0/050 P) افزايش نشان داد. به علاوه، ميزان همبستگي بين آزمايش‌هاي رفتاري، از لحاظ آماري مؤيد ايجاد علايم رفتاري مدل بود. نتيجه‌گيري: در ميان دوزهاي به كار رفته جهت القاي پاركينسون، سم روتنون (mg/kg 2) با فواصل زماني 48 ساعت بهترين روش با قابليت تكرار بود.