مروري بر تكامل زبان و ژنتيك اختلالات تكلم

زبان به عنوان ويژگي انحصاري انسان، لازمه تكامل فرهنگ و تشكيل اجتماع انساني به شمار مي رود و در صدر ويژگي هاي تكامل يافتگي انسان جاي دارد. مقوله زبان و تكلم از منظر حوزه هاي مختلفي از جمله حوزه زيست شناسي قابل تامل و تعمق است. به نحوي كه زبان شناسي زيستي (Biolinguistics) حوزه اي ميان رشته اي است كه به مطالعه زيست شناختي و تكامل زبان مي پردازد و مي كوشد تا عملكردي چرخه اي را در ذهن بيابد كه ما را قادر به ادراك اصول و مباني زبان مي سازد. ژنتيك زبان به عنوان زير مجموعه اي از زبان شناسي زيستي وظيفه رديابي مولفه هاي ژنتيكي را در شكل گيري و ادراك زبان بر عهده دارد. اگر چه تئوري هاي متنوعي در رابطه با منشا زبان تا به امروز مطرح شده است، اما بي گمان نوعي تكامل يافتگي ژنتيكي جهت برخورداري از تكلم را به خصوص با توجه به دستاوردهاي علمي اخير مي توان از اصلي ترين ملزومات اين توانمندي تلقي كرد. در طي سال هاي اخير، محققان با شناسايي ژن هاي معيوب در طيفي از اختلالات زباني، به وضوح نيازمندي دستگاه تكلم به صحت عملكرد اين ژن ها را تاييد كرده اند. با اين حال، كماكان در پاسخ به اين سوال كليدي درمانده ايم كه «آيا وجود و صحت عملكرد اين ژن ها و در يك نگاه وسيع تر، تجهيزات و تمهيدات ژنتيكي به خصوص به لحاظ تكاملي و منشا زبان، تنها شرط لازم جهت برخورداري از تكلم هستند و يا شرط كافي؟». در اين مطالعه مروري، جنبه هايي از تكامل زبان و ژنتيك اختلالات تكلم همراه با پيشرفت هاي چشمگير و مطالعات جديد در اين زمينه مورد بحث قرار گرفته است.