تبديل خطي محلي بين ليدهاي Frank (XYZ) سيگنال وكتوركارديوگرام و سيگنال الكتروكارديوگرام 12 كاناله

مقدمه: يكي از تكنيك‌هاي مورد استفاده در تشخيص بيماري‌هاي قلبي، استفاده از سيگنال الكتروكارديوگرام (ECG يا Electrocardiography) مي‌باشد. در برخي موارد خاص مانند مراقبت‌هاي سيار در آمبولانس و شرايط اورژانسي، مي‌توان با استفاده از سيگنال 3 ليدي وكتوركارديوگرام (VCG يا Vectorcardiography)، ضمن صرفه‌جويي در وقت، با زحمت كمتري از بيمار سيگنال گرفت. اما از طرفي، به دليل شكل و ساختار سه بعدي سيگنال وكتوركارديوگرام، تحليل آن پيچيده‌تر و تمايل به استفاده از آن كمتر است. از اين رو، هدف از اين مطالعه، يافتن روش مناسبي براي تبديل سيگنال وكتوركارديوگرام به الكتروكارديوگرام بود. با اين كار، ضمن دريافت سيگنال با تعداد ليد كمتر، حجم اطلاعات نيز كاهش و سرعت انتقال آن افزايش مي‌يابد. روش‌ها: ابتدا هر دو سيگنال ECG و VCG از 50 فرد سالم گرفته شد و سپس با ارايه‌ي يك روش تخميني آماري، سيگنال VCG به سيگنال ECG 12 كاناله تبديل شد كه بر اساس تبديل خطي محلي (روش مربع حداقل) استوار است. سپس روش جديد معرفي شده، با ساير روش‌هاي موجود تبديل اين دو سيگنال (روش Dower و Affine) مقايسه شد. يافته‌ها: روش تبديل خطي محلي معرفي شده، ضرايب تبديل متفاوتي براي هر قطعه از سيگنال مورد نظر را ارايه داد؛ در حالي كه ضرايب تبديل روش داور (Dower) و افاين (Affine) براي همه‌ي قطعات سيگنال ثابت مي‌باشد. نتيجه‌گيري: با توجه به مطالعه‌ي انجام شده، سيگنال ECG كه با به كارگيري روش تبديل خطي محلي از سيگنال VCG به دست آمده است، داراي شاخص‌هاي آماري مقايسه‌اي بهتر و Correlation بالاتر با سيگنال ECG اصلي است كه به طور مستقيم از فرد گرفته مي‌شود. بنابراين استفاده از اين روش تبديل به منظور دريافت سيگنال ECG نزديك به نوع اصلي آن، روشي كارا و مناسب مي‌باشد.