بررسي آسيب شناسي امنيت شهري بر مبناي ماتريس فرآيند سلسله مراتبي (AHP) در كلان شهر مشهد

تامين امنيت در محيط شهري ارتباط تنگاتنگي با سازمان فضايي شهرها دارد. بر اين اساس بررسي و تحليل سازمان فضايي شهرها براي ارزيابي درجه بندي مطلوبي از امنيت شهري به نحوي كه اولويت ها و نيازهاي امنيتي را دسته بندي كند ضرورتي پژوهشي است كه در اين تحقيق انجام مي گيرد. شاخص هاي فضايي متعددي وجود دارند كه اثرات مستقيم و غيرمستقيمي را بر الگوهاي امنيت شهري بر جاي مي گذارند در اين تحقيق براي نمونه هفت شاخص فضاهاي باز، تفكيك قطعات، بافت فرسوده، تراكم ساختماني، تراكم جمعيت ساكن، تراكم جمعيت شاغل و مراكز فعاليت به تفكيك واحد تقسيمات شهري (منطقه بندي شهرداري مشهد) مورد توجه قرار گرفتند. شاخص هاي مذكور كه متشكل از شاخص هاي عملكردي و كالبدي شهر مي باشند به صورت نرخ هاي استاندارد شده تهيه شدند و آنگاه با هدف كلي نظم بخشي فضايي و حساسيت امنيتي در فرآيند تحليل سلسله مراتبي AHP قرار گرفته و ماتريس وزن هاي استاندارد آنها محاسبه شدند. در گام پاياني در محيط GIS به تلفيق و تحليل فضايي نتايج به دست آمده پرداخته شد و درجه بندي و سطح بندي امنيت فضايي شهر مشهد به تفكيك مناطق شهري در سه سطح حساسيت امنيتي زياد، متوسط و كم توليد گرديد. نتايج به دست آمده نشان دادند كه: 1- از بين شاخص هاي مورد بررسي، شاخص هاي بافت فرسوده، تراكم جمعيت ساكن و فضاهاي باز به ترتيب بيشترين وزن موثر را در تعيين درجه حساسيت امنيتي مناطق شهر مشهد دارند. 2- از بين مناطق شهرداري شهر مشهد مناطق ثامن، 4 و 3 از بيشترين درجه حساسيت امنيتي برخوردارند كه اين موضوع به دليل تراكم بافت و جمعيت، مهاجرت پذيري آنها و نيز نزديكي به مجموعه حرم امام رضا قابل توجيه است. 3- مناطق 7 و 9 شهرداري به دليل برخورداري از عرصه هاي وسيع فضاهاي باز علاوه بر اينكه از درجه حساسيت امنيتي كمتري برخوردار شده اند بلكه مي توانند به عنوان نواحي قابل استفاده در برنامه هاي پدافند غيرعامل شهري نيز مورد توجه باشند.

no abstract