قرض‌الحسنه و بانكداري قرض‌الحسنه در آينه‌ي مطالعات (مروري بر مطالعات تخصصي قرض‌الحسنه)

قرض الحسنه نوع خاصي از قرض است. اگرچه قرض الحـسنه از جـهت فقهي و حقوقي تحت عقد قرض مطرح مي شود و همان احكام را دارد، تحقق آن شرايط خاصي دارد كه آن را از ديگر موارد قرض جدا مي كند. اين شـرايط عـبارتند از نيازمند بودن وام گيرنده و انگيزه هاي معنوي و آخرتي قرض دهنده. تصويب قانون عمليات بانكي بدون ربا نقطه عطف قرض الحسنه در ايران بود. »گسترش قرض الحسنه از طريق جذب وجوه آزاد، اندوخته ها، پس اندازها، سپرده ها و تجهيزات اين منابع با هدف تامين شرايط و امكانات كار و سرمايه گذاري است « يكي از وظايف نظام بانكي است. در پژوهش حاضرضمن بيان برخي مباني قرض الحسنه، تعاريف و مفاهيم پژوهش بيان گشته است. با تقسيم بندي پژوهش هاي صورت گرفته در 5 دسته ي مجزا، شرح فعاليت و نتايج آن ها مورد بررسي قرار گرفت. در پايان براساس مطالعات صورت گرفته سعي بر آن شد كه برخي از نقاطي كه در بحث قرض الحسنه مغفول واقع شده است به اختصار بيان گردد. از جمله اين نقاط، عدم سواد كافي فقهي نويسندگان، عدم توجه كافي به منابع اصلي اصول قرض الحسنه (اهل بيت و قرآن)، عدم توجه به نقاط ضعف موجود در ساختار بانكداري اسلامي كشور در رابطه با قرض الحسنه، وجود نگاه صرفا معيشتي به مسئله قرض الحسنه، عدم وجود پژوهش هاي كمي در مقوله ي قرض الحسنه، فقدان پژوهش هاي متمركز بر زير ساخت هاي قرض الحسنه مي باشد