ارزيابي وضعيت پياده روها و مناسب سازي آن براي افراد كم توان جسمي و حركتي نمونه موردي: بخش مركزي شهر زاهدان

پياده رو مهمترين شبكه دسترسي شهري است و در مقياس حركت انسان قرار دارد. پياده روها به عنوان بخشي از فضاهاي عمومي شهري شناخته مي شوند. اين فضا در برخي از شهرهاي كشورهاي در حال توسعه به خوبي مناسب سازي نشده و به ويژه افراد معلول و كم توان قادر به استفاده از آن براي انجام امور خود نيستند. در بخش مركزي شهر زاهدان نيز پياده رو با داشتن مشكالت متعدد، پاسخگوي نيازهاي افراد معلول نبوده است.روش تحقيق، توصيفي- تحليلي و نوع تحقيق، كاربردي است. با انجام مطالعات پيمايشي و تكميل پرسشنامه، مشاهده گرديد كه مردم از وضع موجود پياده روها ناراضي بوده و افراد معلول در استفاده از اين فضاها با موانع و محدوديت هاي متعددي مواجه هستند. ازجمله: شيب نامناسب، عدم وجود رمپ، ناهموار بودن مسير، باريك بودن پياده رو در برخي از مسيرها، مسدود شدن مسير پياده رو و لغزنده بودن كف آن كه باعث شده است معلوالن كمتر از آن استفاده كنند. سپس داده هاي موجود با كمك spss و با آزمون تي مستقل، تحليل واريانس يك راهه و كاي اسكوير)خي 8) تجزيه و تحليل گرديد. با جمع بندي مشكالت پياده روها سعي در يافتن راهي براي تشويق مردم به پياده روي در فضاي شهري و كاهش استفاده از اتوموبيل كه عرصه شهرها را بر انسان هر روز بيشتر از ديروز تنگ مي كنند شد و با مروري بر تجربه موفق ديگر شهرها در بازكردن خيابان ها به روي مردم و تبديل آن به مكان هايي براي گردش و قدم زدن، پيشنهاد داده شد تا چند خيابان شهر زاهدان را بر روي حركت ماشين ببندند و با مناسب سازي آن براي حركت پياده به تقويت و تشويق فرهنگ قدم زدن مردم درشهر كمك كنند. همچنين در اين مسيرها طراحي و مناسب سازي فضا براي حركت افراد معلول به طور جدي بايد دنبال گردد. توسعه رويكرد پياده محور در شهرها ضمن كاهش هزينه هاي حمل و نقل و حفظ بهداشت و سالمت عمومي به ايجاد جامعه اي قوي تر، سالم تر و قابل زندگي تر در شهر زاهدان منجر مي گردد.

No abstract