شرح احوال و بررسي نسب‌نامۀ مير والهي قمي

فاقد عنوان لاتين

از گنجينه‌هاي شعر و ادب فارسي، فقط بخش اندكي تصحيح و چاپ گرديده و بخش عظيمي همچنان در گوشۀ كتابخانه‌ها به فراموشي سپرده شده است. خالق يكي از اين نسخه‌هاي خطي شاعري گمنام به نام ميريوسف (محمد يوسف) والهي قمي متخلص به «والهي» است كه در نيمۀ دوم قرن دهم و ربع اول قرن يازدهم هجري مي‌زيست. اين شاعر از مربيان شعر و ادب فارسي به شمار مي‌آيد و يكي از شاعران، تصنيف‌سازان و موسيقي‌دانان تواناي عهد صفويه و از سادات قم بوده كه آثارش جزء دورۀ سبك هندي است. ديوان او شامل قصايد، غزليات، ترجيع و تركيب‌بند، مثنوي، هجويات، رباعيات، قطعات و ماده‌تاريخ است و روي هم رفته شش هزار بيت است كه بيشتر آن را قصايد و غزليات تشكيل مي‌دهند. موضوع پژوهش حاضر بررسي و تحليل يك مثنوي 456 بيتي با عنوان «نسب‌نامه» از ديوان اين شاعر است. در طرز شاعري به شريف قزويني و قاضي نوري اصفهاني اقتدا مي‌كرد.