مقايسه عملكردي مونوسيت‌هاي جدا شده از فلاسك‌هاي كشت در روش‌هاي ليدوكائين/EDTA ، تريپسين و PBS سرد/EDTA

چكيده زمينه و هدف: دسترسي آسان، استحصال سريع و پتانسيل بالاي درماني سلول هاي مونوسيت، موجب شده كه در تحقيقات سلول درماني توجه ويژه اي به اين سلول شود. مونوسيت ها از جمله سلول هاي چسبنده به فلاسك محسوب مي شوند، بنابراين يافتن روش جداسازي مناسب كه كمترين آسيب به سلول و عملكرد آن برساند از اهميت خاصي برخوردار است. هدف از اين مطالعه مقايسه قابليت هاي عملكردي مونوسيت بعد از جداسازي با سه روش ليدوكائين/EDTA ، تريپسين و PBS سرد/EDTA بود.. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي،بعد از استخراج سلول هاي تك هسته اي خون محيطي از موش بالب سي، سلول ها(107 times;1 سلول در ميلي ليتر) در محيط كشت RPMI در فلاسك كشت T25 به مدت 4 ساعت انكوبه شدند. بعد از اتمام زمان انكوباسيون سلول هاي غير چسبنده (عمدتاً لنفوسيت ها) با دو بار شستشوي آرام جدا شده و از فلاسك خارج شد. سپس براي جداسازي سلول هاي مونوسيت چسبيده از 3 روش تريپسين، روش ليدوكائين و فسفات بافر سالين سرد استفاده و بعد از جداسازي سلول ها با هر روش، قابليت هاي عملكردي مونوسيت ها سنجيده شد و با هم ديگر مقايسه شدند. داده هاي جمع آوري شده با استفاده آناليز واريانس يك طرفه تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: ميزان استحصال، زنده ماني، فعاليت متابوليك، درصد فاگوسيتوز، انفجار تنفسي، ميزان نيتريك اكسايد و قابليت مخمر كشي در سلول هايي كه با روش ليدوكائين جداشده بودند، نسبت به گروه هاي ديگر به طور معني داري بيشتر بود. هرچند كه شيوه استفاده از تريپسين با وجود اينكه موجب استحصال سلول بيشتري نسبت به روش PBS سرد مي شود، ولي اين سلول ها در مقايسه با روش ليدوكائين/EDTA و يا PBS سرد/EDTA، اختلال فيزيولوژيك قابل توجهي دارند. برداشت نوترال رد به وسيله سلول هاي مونوسيت جداسازي شده با روش تريپسين نسبت به دو روش ديگر در سطح پايين تري بود. در مقايسه بين شيوه PBS سرد و ليدوكائين به نظر مي رسد كه بين مونوسيت هاي به دست آمده از دو روش فوق، از نظر برداشت نوترال رد اختلاف معني داري وجود ندارد. نتيجه گيري: در مقايسه با روش هاي تريپسين وPBS سرد/EDTA، روش ليدوكائين/EDTA يك مناسب جهت جداسازي مونوسيت هاي چسبيده به كف فلاسك به دليل استحصال سلول هاي بشتر و كارآمد مي باشد.