تبيين جامعه شناختي رابطه بين اعتياد اينترنتي و انزواي اجتماعي جوانان شهر تهران

A Sociological Explanation of the Relationship between Internet Addiction and Social Isolation in of the Youth in the City of Tehran

در مقاله حاضر رابطه ميان اعتياد به اينترنت و انزواي ارزشي و اجتماعي در بين جوانان 18 تا 29 سال ساكن در شهر تهران تبيين شده است. روش تحقيق پيمايشي و حجم نمونه 384 نفر با استفاده از فرمول كوكران و به روش نمونه گيري طبقه اي انتخاب شدند. جهت جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته با پايايي 74/0 و اعتبار محتوايي استفاده گرديد. در تدوين چارچوب نظري از نظريه هاي گريفيتز (1998)، كيم (2000)، آفونسو (1999)، گرانووتر (2001)، سيمن (1959) و چلبي و اميركافي (1383) استفاده شد. نتايج حاصل از رگرسيون چندگانه و تحليل مسير نشان داد كه در مجموع شاخص هاي شش گانه اعتياد اينترنتي (برجستگي، تغيير خلق، تحمل، كناره گيري، تعارض و بازگشت) به ميزان 44 درصد انزواي اجتماعي جوانان را تبيين مي كنند. در اين ميان بيشترين سهم و تأثير را مؤلفه تغيير خلق با بتاي 389/0 = β و پس از آن مؤلفه هاي نشانه هاي كناره گيري با بتاي 281/0 = β داشته اند. در مقابل، دو مؤلفه تحمل با بتاي 269 = β و بازگشت با بتاي 211/0 = β كم اثرترين مؤلفه هاي اعتياد اينترنتي در تبيين انزواي اجتماعي جوانان بودند.

The present article explaines the relationship between internet addiction and valuable and social isolation of the 18-29 aged youth in Tehran city. The method of this research was survey analysis and the sample group (384 people) were chosen in stratified way through Cookeran formula. Researcher’s self- made questionnaire with 0.74 relaiability and the content validity was used to gather the data. The researche`s framwork was prepared by using Griffiths (1998), Kim (2000), Affonso (1999), Granovetter (2001), Seeman (1959) & Chalabi and AmirKafi (2004) theories. The obtained results of multiple- regression and path analysis revealed that all six indexes of internet addiction (prominence, mood changing, tolerance, conflict, recurrence) can specify 44 percent of Tehranian adult’s social isolation in which mood changing with = β 0/389 and resignation signs with = β 0/281 had the main effect and portion. In contrast to it, the tolerance with = β 0/269 and recurrence with = β 0/211 were the least affective predictors of adult’s social isolation.