بررسي تحولات فرزندآوري در ابعاد اجتماعي، جمعيتي براساس سرشماري‌هاي 1385 و 1390

فاقد عنوان لاتين

در اين مقاله به بررسي وضعيت فرزندآوري زنان حداقل يكبار ازدواج كرده با استفاده از داده‌هاي نمونه‌اي منتشر شده توسط مركز آمار ايران از افراد و خانوارهاي سرشماري‌هاي عمومي نفوس و مسكن 1385 (345.799 خانوار و 1.367.310 فرد) و 1390 (423.637 خانوار و 1.481.586 فرد) كه نمونه‌هايي نمايا براي اين منظور در سطح «كل كشور» مي‌باشند پرداخته شده است. براي اين منظور، پس از طي مراحل اوليه در خصوص آماده‌سازي داده‌ها و كدگذاري‌هاي لازم، وضعيت تعداد كل فرزندان زنده به‌دنيا آورده توسط زناني كه حداقل يكبار ازدواج كرده‌اند (زنان داراي همسر، بدون همسر در اثر فوت و بدون همسر در اثر طلاق)، در ابعاد گوناگون مورد بررسي قرار گرفته است. اين ابعاد براي وضعيت فرزندآوري عبارتند از: «بررسي تغييرات در طول زمان بين دو سرشماري»، «بررسي مكاني در سطح كل كشور، نقاط شهري و نقاط روستايي»، «بررسي در زنان دو گروه جمعيتي متفاوت يعني متولدين قبل از 1350 و بعد از 1350 شمسي»، «بررسي برحسب سطوح استاندارد تحصيلي زنان»، «بررسي در اقشار شغلي ـ اجتماعي جامعه شامل: اقشار بالا، قشر متوسط جديد، قشر متوسط سنتي و اقشار كارگري و پايين». در ادامه، با تعريف دو شاخص كليدي يعني به دنيا آوردن حداكثر يك فرزند (شامل بدون فرزند و تك‌فرزند) به عنوان شاخصي از «تمايل به كم‌فرزندي» (البته با ملاحظه زوجين تازه ازدواج كرده) و به‌دنيا آوردن حداقل سه فرزند به‌عنوان شاخصي از «تمايل به فرزند بيشتر» به بررسي وضعيت اين دو شاخص در گروه‌هاي مختلف جامعه پرداخته شده است. براساس نتايج به‌دست آمده در اين بررسي، تمايل به فرزند كمتر در فاصله بين دو سرشماري 1385 و 1390 بيشتر شده، در نقاط شهري بيش‌تر از نقاط روستايي است، در نسل‌هاي جديدتر (متولدين بعد از 1350) به شدت افزايش يافته به‌طوري كه با ملاحظات مربوط به زوجين تازه ازدواج كرده نيز همچنان تفاوت چشم‌گير خواهد بود، با بالا رفتن سطح تحصيلات زنان افزايش پيدا نموده و در اقشار شغلي-اجتماعي به ترتيب براي قشر متوسط جديد، اقشار كارگري و پايين و اقشار بالا بيش‌تر از قشر متوسط سنتي است. در مقابل، تمايل به فرزند بيشتر نيز عكس نتايج به‌دست آمده‌ي فوق مي‌باشد.

فاقد چكيده لاتين