روايت و ضدّ روايت در گفتمان حقوقي

Narrative and Anti-Narrative Use in Legal Discourse

زبان و كاربرد آن در گفتمان حقوقي موضوع بسياري از پژوهش‌ها بوده است. در عين حال از حيطه‌هاي جالب و درخور مطالعه، گفتمان دادگاه و فضاي محاكمه است. هفر (2010) براساس پژوهش‌هاي خود و مطالعات پيشين الگويي ارائه مي‌دهد كه در آن گفتمان دادگاه را متشكّل از دو ژانر روايت و ضدّ روايت مي‌داند. در پژوهش حاضر نگارندگان به پيروي از هفر نقش «روايت» در فضا و گفتمان دادگاهي را بررسي كرده و فضاي محاكمه را متشكّل از ژانر تركيبي دانسته و برمبناي بررسي و تحليل داده‌ها، الگويي منطبق بر فضاي قضايي در دادگاه‌هاي كشور ارائه مي‌كنند. مراد از تركيبي­بودن ژانر استفاده از ژانر روايت همراه با ژانر ضدّ روايت است. لازم به ذكر است كه داده‌هاي پژوهش‌ حاضر براساس پيكره‌اي متشكّل از بيست‌و‌شش پروندة قضايي كيفري در هر سه مرحله از مرجع انتظامي، دادسرا و دادگاه شهر شيراز تشكيل شده‌اند.

Language and its use in legal discourse have been the subject of many studies. At the same time, one of the interesting and relevant areas of study is court discourse and trial space. Heffer (2005) presents a model based on his researches and previous studies, in which the discourse of the court consists of two genres of narrative and anti-narrative. In the present research, the authors follow Heffer to study the role of "narration" in space and the discourse of the court and emphasize the complex nature of the genre of the trial space so that based on the analysis of data, a model conforms to the judicial environment in the courts of the country will be presented. By the use of complex genre, we mean to use narrative with anti-narrative genres together. It should be noted that the data of the present study are based on the corpus composed of twenty-six criminal cases in all three stages of the police station, public prosecutor’s office, and the court of Shiraz.