رابطه بين باورها و اسنادهاي رابطه اي با شادكامي زناشويي

The relationship between relational beliefs, relational attributes and marital happiness

هدف پژوهش حاضر تعيين رابطه باورها و اسنادهاي رابطه اي با شادكامي زناشويي بود. روش روش پژوهش از نوع همبستگي و جامعه آماري شامل زن ها و مردهاي متاهل شهر تهران در سال 1395 بود كه كم تر از 5 سال از زندگي زناشويي آن مي گذشت. بر اساس جدول كرجسي-مورگان 1970، تعداد نمونه 384 نفر برآورد شد و به روش نمونه گيري در دسترس از مكان هايي چون دانشگاه شهيد بهشتي، دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقيقات تهران، فرهنگ سراي خانواده، بوستان گفتگو، بوستان نهج البلاغه و پارك بعثت انتخاب شد. ابزار پژوهش مقياس شادكامي زناشويي آزرين، ناستر و جونز (1973)، سياهه باورهاي رابطه اي ايدلسون و اپشتاين (1982) و پرسشنامه اسناد رابطه اي فينچام و برادبري (1992) بود. پس از كنار گذاشتن 69 پرسشنامه مخدوش، داده هاي 315 نفر به روش رگرسيون گام به گام تحليل شد. يافته ها نتايج حاكي از رابطه منفي بين باورها و اسنادهاي رابطه اي با شادكامي زناشويي بود. از ميان خرده مقياس هاي باورهاي رابطه اي، خرده مقياس «مخرب بودن مخالفت» سهم بيش تري در پيش بيني شادكامي زناشويي داشت (42/0=β، 01/0=(P و از ميان خرده مقياس هاي اسنادهاي رابطه اي، خرده مقياس «جايگاه» پيش بيني كننده قوي تري براي شادكامي زناشويي بود (41/0=β، 01/0=(P. نتيجه گيري بر اساس نتايج اين پژوهش مي توان گفت هرقدر باورهاي رابطه اي زوجين منطقي تر و اسنادهاي رابطه اي آن ها خوش بينانه تر باشد، شادكامي زناشويي بيشتري را تجربه خواهند كرد. از سوي ديگر از آنجا كه شادكامي نقش مهمي را در پايداري زندگي زناشويي ايفا مي كند؛ بنابراين پيشنهاد مي شود رواندرمانگران و مشاوران با آموزش و اصلاح باورها و اسنادهاي رابطه اي زوج ها، شادكامي آن ها را در زندگي زناشويي افزايش دهند.

Aim: The aim of the present study was to investigate the relationship between relational beliefs and attributions and marital happiness. Method: The research design was correlational, and the statistical population consisted of married couples residing in the City of Tehran whose were married for less than five years. Based on the Krejsee-Morgan’s 1970 Table, and convenient sampling, an estimated sample of 384 individuals were selected from a variety of sources including universities, cultural centers and parks in Tehran. The Marital Happiness Scale Azrin, Naster & Jones (1973), the Relational Beliefs Inventory Idelson & Epstein (1982), and the Relational Attribution Measure Fincham & Bradbury (1992) were used to gather data. The gathered data from 315 participants was analyzed using stepwise regression. Data from 69 individuals was omitted due to incomplete questionnaires. Results: Results showed a negative relationship between relational beliefs and attributions, and marital happiness. Among the relational beliefs subscales, "disagreement is destructive" claimed a greater portion in predicting marital happiness (β= 0.42, P= 0.01), and amid the relational attribution subscales, the "locus of causality" was the strongest predictor of marital happiness (β= 0.41, P= 0.01). Conclusion: Findings showed that the more logical the couples’ relationship beliefs and the more optimistic their attributions, the more the experience of marital happiness. On the other hand, since happiness plays an important role in the stability of marital life, modification and training of relational beliefs and attributes of couples by therapists and counselors is recommended in order to increase their marital happiness.