اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر سرخوردگي و كيفيت زناشويي زن ها

Effectiveness of Acceptance and Commitment Therapy (ACT) on women’s marital disaffection and marital quality

هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر كاهش سرخوردگي زناشويي و افزايش كيفيت زناشويي زن ها بود. روش روش پژوهش شبه تجربي با گروه گواه و طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري دو ماهه و جامعه آماري شامل 2146 نفر از مادران دانش آموزان پسر در سه مدرسه دوره متوسطه دوم بخش مركزي و بخش كليشاد شهرستان فلاورجان به نام هاي دبيرستان بهنام رحماني، امام خميني و شهيد بهشتي در سال تحصيلي 95-1394 بود. به روش نمونه گيري در دسترس 30 مادر انتخاب و به شكل تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. پرسشنامه هاي سرخوردگي زناشويي كايزر (1993)، كيفيت زناشويي باسبي، كران، لارسن و كريستينسن، (2008) توسط آزمودني هاي هردو گروه تكميل و سپس درمان گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد (هيز، 1986) در 10 جلسه 90 دقيقه ايي هفته اي يك بار به گروه آزمايش ارائه و نتايج با استفاده از طرح تحليل كواريانس چندگانه تحليل شد. يافته ها نتايج بيانگر آن بود كه ميانگين گروه آزمايش نسبت به گروه گواه در مولفه سرخوردگي زناشويي، در مرحله پس آزمون و پيگيري كاهش (881/15=F،001/0=P) و در مولفه كيفيت زناشويي، افزايش يافته است (594/8=F، 001/0=P). نتيجه گيري با توجه به نتايج اين پژوهش مي توان درمان مبتني بر پذيرش و تعهد را روش موتري تلقي كرد كه با كاربرد استعاره ها، فنون تنظيم هيجان و اعمال متعهدانه مبتني بر ارزش ها، منجر به كاهش سرخوردگي زناشويي و افزايش كيفيت زناشويي زن هاي متاهل مي شود.

Aim: The purpose of this study was to examine the effectiveness of Acceptance and Commitment Therapy (ACT) on reducing marital disaffection and increasing marital quality in women. Methods: This study was quasi - experimental with a pre-posttest, control and follow up design. Statistical population consisted of 2146 mothers of male students of three high schools in Central and Kelishad region of Felavarjan province in Iran during the 2015-16 academic year. 30 mothers were selected, and randomly assigned to an experimental and a control group (selection was based on participants’ availability and informed consent). Participants completed the Marital Disaffection Scale (Kaiser, 1993) and the Marital Quality Scale (Busby, Crane, Larsen & Christensen, 2008). The experimental group participated in 10 weekly, 90 minutes sessions of ACT (Hayes, 1986). Both groups completed the questionnaires at pre and post- test, and two months following the termination of therapy. Data was analyzed using multivariate analysis of covariance (MANCOVA). Result: Results showed that Acceptance and Commitment group therapy significantly decreased marital disaffection (F=15.881, P=0.001) and increased marital quality (F=8.594, P=0.001) of women in the experimental group comparing to the control group and these results were persistent at follow up. Conclusion: ACT can be considered as an effective intervention approach whereby applying metaphors, emotional regulation techniques and value-based commitment, can decrease marital frustration and increase marital quality in married women.