تحليل سياست خارجي ايالات متحده امريكا در قبال پرونده هسته اي ايران با رويكرد سيستمي

Analysis of US Foreign Policy for Iran’s Nuclear File with a Systemic Approach

محور سياست خارجي امريكا در دوره اوباما به‌ويژه در دوره دوم، حل بحران‌هاي بين‌المللي اين كشور در خاورميانه و نيز حل مساله هسته ­اي ايران بوده است. هدف كاخ سفيد فشار آوردن به ايران از طريق نظام تحريم و هماهنگ با اروپا به منظور ايجاد و گسترش نارضايتي داخلي از سياست­هاي دولت و حاكميت ايران در قبال اتخاذ رويكرد جديد در موضوع هسته ­اي مي‌باشد. تنش‌هاي ايران و غرب نه محصول برنامه هسته‌اي ايران، بلكه مبتني بر ايدئولوژي ديني حكومت ايران و حضور اسرائيل در منطقه است، هرچند نبايد از نقش برخي كشورهاي عربي به‌ويژه عربستان غافل شد. فرضيه­ مورد سنجش، سياست خارجي ايالات متحده امريكا در پرونده هسته­ اي ايران با پيروي از الگوي عقلايي، سازماني و بروكراتيك مدل­هاي تصميم‌گيري به سوي تعامل منافع ملي هدايت شده است. نتيجه پژوهش اين است كه اتاق‌هاي فكر در جهت‌دهي به دولتمردان امريكا در تصميم‌سازي سياست خارجي كاخ سفيد در قبال ايران بسيار تاثيرگذار هستند به گونه‌اي كه بازيگران ديپلماسي، گريزي از آن ندارند.

The core Obama’s foreign policy, specifically in his second term, was to solve the country’s international crisis in the Middle‌ East and also to solve Iran’s nuclear issue. White House, in harmony with Europe, tried hard to put pressure on Iran, taking advantage of sanctions to create and expand civil unrest in Iran in order to undermine legitimacy of the government. It is clear that the root of the Iranian-Western conflicts cannot be reduced to Iran’s nuclear program. In fact, religious ideology of Iran’s Islamic system is the main reason of this controversy. Meanwhile, presence of Israel in the region and the role of other countries specifically Arab countries should not be neglected. The hypothesis of this paper is: US foreign policy in Iran’s nuclear issue follows rational, organizational and bureaucratic models of decision making and orchestrated toward interaction of national interests.